Τον έλεγαν Μόδεστο Παντελή και είχε γεννηθεί στις 16 Δεκεμβρίου, ημέρα Κυριακή το 1923 στο χωριό Λιοπέτρι από τον Παντελή Γεωργίου και την Χιονού Παντελή Γεωργίου. Λίγα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα της 31ης Μαρτίου και ξημερώματα της 1ης Απριλίου, ημέρα Παρασκευή, έπεφτε νεκρός από ηλεκτροπληξία, καθώς βρισκόταν σε εντεταλμένη αποστολή, που σκοπό είχε την συσκότιση της πόλης και επαρχίας Αμμοχώστου, έτσι ώστε οι άντρες της ΕΟΚΑ να μπορέσουν να τοποθετήσουν εκρηκτικούς μηχανισμούς οι οποίοι θα "ανακοίνωναν" την έναρξη της πρώτης και μοναδικής ένοπλης επανάστασης των Κυπρίων ενάντια στον οποιονδήποτε κατακτητή τους. Επανάσταση που ήταν οργανωμένη, ένοπλη και καθολική.
Τον Μόδεστο Παντελή, ακολούθησε στα σκαλοπάτια που παν στην λευτεριά, ο Χαράλαμπος Μούσκος και αυτόν ακολούθησε μια ατέλειωτη στρατιά νέων αντρών και γυναικών, που διψώντας για την Ελλάδα θέλησαν να πιουν από το πανανθρώπινο ποτάμι του δίκιου τους που όλο και φούσκωνε τόσα χρόνια στην σκλαβιά. Οι αδελφοί, η Μαδαρή, η Παπούτσα, το Τρόοδος, τα βουνά του Κύκκου, ο Μαχαιράς, άνοιξαν τις αγκάλες τους και έκρυψαν στα σπλάχνα τους, τους αδάμαστους αγωνιστές, δημιουργώντας γύρω από το όνομα τους, μύθους αντάξιους της αλήθειας που οι αγωνιστές κουβαλούσαν μέσα στην ψυχή τους.
Η δάδα, το όραμα και η ελπίδα όλων αυτών των αθάνατων Ηρώων, δεν άναψαν από το άσβεστο φως που φώτιζε τις καρδιές τους, τον δρόμο τους και τις ψυχές τους, όλα εκείνα τα βράδια που περίμεναν μέσα στο σκοτάδι τον εχθρό. Μια κολοβωμένη ανεξαρτησία και μια ξένη προς αυτούς σημαία τους περίμενε στο τέρμα του δρόμου που εκείνοι χάραξαν με το αίμα τους για να τους οδηγήσει στην αγκαλιά του πόθους τους.
Για να κατευνάσουμε την οργή τους. Για να απαντήσουμε στην απορία τους αλλά και πιο πολύ για να δικαιολογήσουμε τους αδύνατους εαυτούς μας, φτιάξαμε υπέρλαμπρα μνημεία. Τα στολίσαμε με πέτρα και χαλκό, στοιχεία που μας χάρισε εκείνο το βουνό που τους γέννησε, τους μεγάλωσε και εμφύσησε στην καρδιά τους την αντριωσύνη και την άσβεστη αγάπη προς την Πατρίδα. Τα στολίσαμε με σημαίες που ποτέ όσο ζούσαν δεν είχαν δει.
Κτίσαμε υπέρλαμπρα μνημεία και κλειστήκαμε στον εαυτό μας, ήσυχοι πια ότι κάναμε το καθήκον μας απέναντι σε εκείνους που αφού κλείδωσαν στην καρδιά τους τα νιάτα τους, τα όνειρα τους, τους πόθους τους, τις οικογένειες τους, την Πατρίδα τους, ανέβηκαν τα σκαλιά της αγχόνης.
Όσα μνημεία και αν κτίσουμε, όσες σημαίες και αν αναρτήσουμε τους ιστούς, το σχοινί που κρέμεται από τα ηλεκτροφόρα σύρματα της αρχής ηλεκτρισμού, εκείνα που ο Μόδεστος Παντελή προσπάθησε να αποκόψει το ξημέρωμα της 1ης Απριλίου 1955, θα μας θυμίζει για πάντα το καθήκον μας.
Ένα καθήκον που θα το νιώσεις έντονα να σε δείχνει με το δάκτυλο αν επισκεφτείς το μνημείο που είναι αφιερωμένο στους αγωνιστές της ΕΟΚΑ 1955, στο χωριό Αυγόρου της επαρχίας Αμμοχώστου.
