Στο χωριό Λιοπέτρι, εκεί που σήμερα κτυπά η καρδιά της Αμμοχώστου, οι άνθρωποι της έκτισαν μνημείο και το αφιέρωσαν στην πολύτεκνη Μάνα της Αμμοχώστου. Το έκτισαν με γρανίτη και σκάλισαν σε αυτόν την χαρακτηριστική μορφή της Μεσαορίτισσας Μάνας, που σαν πέρδικα σκεπάζει με τα φτερά της τα 18 παιδιά της. Το έκτισαν δίπλα απ το καλλιμάρμαρο μνημείο των Ηρώων της κοινότητας και δίπλα από την εκκλησία της Παναγίας.
Το έντυσαν με χαλκό που «γέννησε» η Πατρίδα που την μεγάλωσε, θέλοντας να μείνει για πάντα και να θυμίζει στις νεότερες γενιές την Βασιλεύουσα και τις γυναίκες της που μεταμόρφωναν τον Μεσαορίτικο κάμπο σε ένα τεράστιο σιτοβολώνα.
Μετά ήλθε το κακό, η προδοσία και η κατοχή, σκορπίζονταν τις Μάνες και τα παιδιά της Αμμοχώστου σε άλλα μέρη και άλλους τόπους.
Πέρασαν 41 χρόνια από τότες. 41 χρόνια στην σκλαβιά.
Εσύ, που γεννήθηκες πολύ αργότερα από την μέρα εκείνη, που τα όπλα σφράγισαν τον διαχωρισμό. Δεν ήξερες. Δεν είδες.
Προσπάθησες μέσα από διηγήσεις να «ταξιδέψεις» στον Μεσαορίτικο κάμπο. Προσπάθησες στο «ταξίδι» σου να απλώσεις τα χέρια και να χαϊδέψεις τα χρυσοκίτρινα στάχυα, που ο αέρας κατεβαίνοντας από τις κορφές του Πενταδακτύλου, έκανε να λικνίζονται σαν χρυσομαλλούσες κόρες.
Σου μίλησαν για την Αμμόχωστο και την αρχοντιά της αλλά και για τις βαθυγάλαζες θάλασσες της . Σου μίλησαν για την Νέα Σπάρτη. Σου είπαν ιστορίες για το Πραστειό. Σου είπαν για νερά που πήγαζαν από την Κυθρέα και πότιζαν τον Μεσαορίτικο κάμπο καλοκαιριάτικα.
Τόσα χρόνια «γνώριζες» την Αμμόχωστο και την Καρπασία, μέσα από τις ιστορίες εκείνων που τις έζησαν. Είδες δάκρυα να τρέχουν στα μάγουλα καθώς στα εξιστορούσαν.
Στο μυαλό σου είχες πολλές όμορφες εικόνες. Εικόνες για χωριά πανέμορφα, «ξαπλωμένα» στον απέραντο κάμπο, να «ρουφούν» λαίμαργα τις μυρωδιές των λεμονανθών.
Εκστασιασμένος από τις εικόνες, ήθελες κι’ άλλα. Ζητούσες επίμονα για νέες ιστορίες. Ποθούσες ταξίδια σε άλλα χωριά, ακόμη πιο όμορφα. Ακόμα πιο άγνωστα σε σένα.
Σου είπαν για την Σαλαμίνα. Σου εξήγησαν πως σε ένα τόπο τόσο μακρινό από την Ελλάδα υπάρχει μια άλλη Σαλαμίνα. Το ίδιο μεγάλη και τρανή σαν την πρώτη. Σου είπαν για τους πρώτους Έλληνες που την κατοίκησαν και την έκαναν να μεγαλουργήσει.
Σε πήραν απ’ το χέρι και σε οδήγησαν ακόμα πιο μακριά. Σε ταξίδεψαν στην Βοκολίδα, στην Κώμα του Γυαλού, στο Λεωνάρισο και στον Άγιο Ανδρόνικο. Μετά σε κατέβασαν στην Γυαλούσα.
Στην διαδρομή εκθαμβώθηκες από τα τεράστια χωράφια γεμάτα με καπνά. Από δεξιά η θάλασσα, από αριστερά η θάλασσα και μέσα στην μέση εσύ και το απέραντο πράσινο. Δεν ήξερες τι να πρωτοδείς. Τα πάντα ήταν τόσο όμορφα. Δεν ήθελες να φύγεις.
Σου είπαν ότι υπάρχει ακόμη ένας τόπος. Ένας τόπος τόσο όμορφος που ποτέ κανείς δεν είδε. Η καρδιά σου κτύπησε δυνατά στην ονειροπόληση αυτού του τόπου. Είναι ένας τόπος Άγιος, έλεγε η ιστορία. Ένας τόπος προσκύνημα για κάθε Χριστιανό. Στον δρόμο θα δεις θάλασσες που δεν ξαναείδες. Θα δεις δένδρα και πουλιά που δεν ονειρεύτηκες ποτέ. Τα δάση αοράτων είναι γεμάτα με γίδια. Χιλιάδες γίδια ελεύθερα.
Όταν φθάσουμε θα ακούσεις ψαλμωδίες Αγγέλων να σε καλούν στο προσκυνητάρι. Θα πιεις νερό από την θάλασσα, καθώς αυτό θα πηγάζει κάτω από το μοναστήρι και σαν το πιεις θα ξεδιψάσεις για πάντα.
Αυτά ήταν τα παραμύθια που με σε κοίμιζαν τα βράδια, κρυμμένος στην τεράστια αγκαλιά του Πατέρα σου.
Ο χρόνος πέρασε γοργά. Μεγάλωσες. Θέλησες να ζήσεις το παραμύθι. Θέλησες να δεις με τα μάτια σου αυτούς τους θαυμαστούς και γεμάτους Ελλάδα τόπους.
Πήρες την απόφαση και πέρασες το συρματόπλεγμα της κατοχής. Το τι είδες δεν το πίστευες. Νόμιζες ότι σε γελούσαν τα μάτια σου. Τίποτα δεν ήταν γνώριμο. Τα πάντα ξένα. Ακόμα και ο αέρας που γέμιζες τα πνευμόνια σου, ένιωθες πως δεν ήταν δικός σου.
Ο απέραντος χρυσοκίτρινος κάμπος. Ο Μεσαορίτικος κάμπος δεν υπήρχε. Τεράστιοι λατρευτικοί χώροι, μιας ξένης θρησκείας, μόλυναν με την παρουσία τους τα χώματα του.
Ο κάμπος που κάποτε τάιζε την Κύπρο μεταμορφώθηκε σε έλος, άχρηστος πια από την αδιαφορία των κατακτητών.
Η βασιλεύουσα κλείστηκε στα συρματοπλέγματα για να μην μπορεί να δώσει την δροσιά της θάλασσας της στα παιδιά της.
Η Σαλαμίνα, ο Άγιος Σέργιος , η Έγκωμη, το Μπογάζι και ολόκληρη η Καρπασία μετατράπηκαν σε ερείπια. Σπίτια γκρεμισμένα. Άνθρωποι περιφέρονται από εδώ και από εκεί, φαντάσματα από την απραξία.
Οι τεράστιες εκτάσεις που στα παραμύθια σου ήταν φυτεμένα με καπνά, δεν υπάρχουν. Την θέση τους πήραν τα ζιζάνια και οι βάτοι. Τα χωράφια που ήταν φυτεμένα με εκατοντάδες χιλιάδες ελαιόδεντρα, δεν είναι πια χωράφια. Τα «πνίγουν» οι αόρατοι και οι βάτοι.
Το μοναστήρι από όπου θα έπινες νερό και θα ξεδιψούσες για πάντα, το άφησαν να καταστραφεί. Η βρομιά και η εγκατάλειψη το ζώνουν από παντού. Το νερό που ανέβλυζε κάτω από το μοναστήρι και σταγόνα στην σταγόνα, μετατρεπόταν σε νάμα για ολόκληρο τον Ελληνισμό της νήσου, μετατράπηκε σε κρουνό ικανό να γεμίσει σε λίγα λεπτά ολόκληρο βυτίο. Στην αυλή του, έμποροι της πίστης των Ελλήνων διαλαλούν την πραμάτεια τους.
Φθάνοντας στο τέλος της απόφασης σου για να πραγματώσεις τα όνειρα που έκανες ακούγοντας παραμύθια, καταλαβαίνεις ότι δεν φταίνε οι εξιστορήσεις που σε κοίμιζαν τα βράδια. Δεν φταίει αυτός που σου τις έλεγε. Φταίει ο «πολιτισμός» των κατακτητών. Φταίει η κουλτούρα τους. Έτσι είναι μαθημένοι. Αυτό ξέρουν να κάνουν. Καταστρέφουν τον τόπο και μετά κάθονται στα ερείπια, μέσα στα σκοτάδια, όπως ήταν μαθημένοι στην Πατρίδα τους και λεν ιστορίες στα ξυπόλητα παιδιά τους, για ήρωες και θυσίες.
Αφού η ζωή σε «οδήγησε» στην ορθή απόφαση να δικαιώσεις τα παραμύθια που σε μεγάλωσαν, παίρνεις τον δρόμο της επιστροφής, βρίζοντας τον πολιτισμό που σου τα κατάστρεψε.
