Ένα από τα σπουδαιότερα θρησκευτικά μνημεία της Ορθοδοξία αλλά και του νησιού, βρίσκεται στο άλλοτε Τουρκοκυπριακό χωριό Κελλιά, το οποίο βρίσκεται βόρεια από την πόλη της Λάρνακας και πρόκειται για τον Ιερό Ναό Αγίου Αντωνίου. Στο χωριό κατοικούσαν μέχρι το 1975 μόνο Τουρκοκύπριοι αφού οι Έλληνες κάτοικοι του εκδιώχθηκαν από αυτό το 1959.
Ο Ναός Αγίου Αντωνίου στην αρχική του μορφή αποτέλεσε την μετατροπή Ελληνιστικού Ναού που υπήρχε στην περιοχή, σε Χριστιανικού, από μοναχούς οι οποίοι κατέφυγαν στην Κύπρο για να γλυτώσουν από τις επιδρομές των πειρατών, που τότες ρήμαζαν τα παράλια της Ασίας και της Αφρικής.
Η μετατροπή ενός αρχαίου ναού σε Χριστιανικό γινόταν πολύ εύκολα αφού χρειαζόταν μόνο η προσθήκη στο κεντρικό κλίτος της αψίδας του Ιερού. Αυτός είναι και ο λόγος που βλέπουμε στα πρώτα Χριστιανικά χρόνια του νησιού να οικοδομούνται Ναοί σε σχήμα μονόκλιτης, δίκλιτης, τρίκλιτης η και με περισσότερα κλίτη Βασιλικές.
Η περιοχή που υπάρχει σήμερα το χωριό αλλά και ο Ναός Αγίου Αντωνίου, βρισκόταν στην πορεία της μοναδικής οδούς που συνέδεε την επαρχία Αμμοχώστου με την υπόλοιπη Κύπρο, γι’ αυτό τον λόγο δεχόταν συχνά επιθέσεις από πειρατές, οι οποίοι δεν περιορίζονταν μόνο στις λεηλασίες αλλά προκαλούσαν και μεγάλες οικοδομικές καταστροφές .
Ανάμεσα σε αυτές ήταν και η λεηλασία και η καταστροφή της τρίκλιτης Βασιλικής του Αγίου Αντωνίου. Ο Ναός ξανακτίζεται και αυτή την φορά σε σχήμα εγγεγραμμένου σταυρού ο οποίος φέρει τρούλο.
Οι αιώνες που ακολούθησαν ήταν πολυτάραχοι με συχνές καταστροφές τόσο στον Ναό όσο και στην μικρή κοινότητα που αναπτύχθηκε εν τω μεταξύ ανατολικά από αυτόν. Στα Μεσαιωνικά χρόνια το χωριό μετατρέπεται σε φέουδο το οποίο αλλάζει συχνά ιδιοκτήτη που και αυτό είχε τις συνέπειες του στην αρχιτεκτονική του Ναού.
Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, οι κάτοικοι του χωριού, που στην πλειοψηφία τους ήταν Φράγκοι και Ενετοί που ξέμειναν στο νησί, μετατρέπονται σε λινοβάμβακους και σαν τέτοιοι κρυφά από του Οθωμανούς φρόντιζαν και λειτουργούσαν τον Ναό. Με το πέρασμα των χρόνων, εξισλαμίστηκαν και ο Ναός πέρασε αποκλειστικά στα χέρια των Ελλήνων κατοίκων.
Αυτό κράτησε μέχρι το 1959 όταν και αυτοί εκδιώκονται από το χωριό και ο Ναός μετατρέπεται σε στρατιωτικό φυλάκιο με όλες τις συνέπειες που είχε η πράξη αυτή. Μεγάλο μέρος των μοναδικών τοιχογραφιών καταστρέφεται, την ίδια ώρα που μέρος της τοιχοποιίας αφαιρείται για να δημιουργηθούν παρατηρητήρια.
Η ζημιές στην τοιχοποιία αποκαθιστώνται μετά το 1975 και όταν οι Τουρκόφωνοι κάτοικοι του χωριού το εγκαταλείπουν για να μεταφερθούν στην κατεχόμενη επαρχία της Αμμοχώστου. Ο Ναός δέχεται νέα επιδιόρθωση και μετατρέπεται σε αυτό το υπέροχο αρχιτεκτονικό οικοδόμημα που βλέπουμε σήμερα.
