Λάρνακα 18ος αιώνας. Η πόλη μαστίζεται από λειψυδρία ένεκα παρατεταμένων άνομβρων ετών. Η μόνη πηγή πόσιμου νερού στην επικράτεια της, αυτή που βρισκόταν στην περιοχή του χωριού Βορόκλινη (βόρεια – κρήνη) αδυνατεί να παράσχει το ένα εκατομμύριο γαλόνια νερού που χρειάζεται η πόλης ημερησίως.
Ο Τούρκος διοικητής της Λάρνακας ονόματι Αμπού Μπεκίρ Πασά, βλέποντας τους ομόθρησκους του που κατοικούσαν στην νότια συνοικία της Λάρνακας, την Σκάλα, αλλά και τους Χριστιανούς Έλληνες που κατοικούσαν στις βόρειες συνοικίες της πόλης να υποφέρουν, αποφάσισε να λύσει το πρόβλημα που είχε δημιουργηθεί από την λειψυδρία.
Με δικά του χρήματα, μίσθωσε ειδικούς στην διάνοιξη φρεατίων και λαγουμιών και τους μετέφερε στην περιοχή νοτιοανατολικά του Καλού Χωριού Λάρνακας, όπου υπήρχαν πολλά υπόγεια νερά με σκοπό να ψάξουν να τα βρουν.
Έσκαβαν ένα πηγάδι έως ότου έβρισκαν κάποια ποσότητα νερού. Στην συνέχεια και σε κάποια απόσταση έσκαβαν δεύτερο, τρίτο, τέταρτο. Ακολούθως έσκαβαν λαγούμια και ένωναν το ένα πηγάδι με το άλλο, έτσι τα πηγάδια μετατρέπονταν σε συγκοινωνούντα δοχεία, μέσα στα οποία κυλούσε το νερό. Ο υπόγειος δρόμος του νερού μέσω των πηγαδιών, έφτανε μέχρι το χωριό Τερσεφάνου.
Εκεί, στην ποσότητα του νερού προστίθετο μια σημαντική ποσότητα που προερχόταν από πηγές της Τερσεφάνου και πλέον η πορεία του νερού γινόταν στην επιφάνεια μέσω καναλιού που κτίστηκε για τον σκοπό αυτό και που είχε βάθος 80 εκατοστά και πλάτος 40 περίπου και κατέληγε στο κέντρο της Σκάλας και από εκεί το προμηθεύονταν οι κάτοικοι της Λάρνακας.
Από την Τερσεφάνου μέχρι την Σκάλα χρειάστηκε σε τρεις τοποθεσίες το αρδευτικό κανάλι να υπερυψωθεί αφού στον δρόμο του υπήρχαν έντονες υψομετρικές διαφορές.
Για να γίνει αυτό, κτίστηκαν με πέτρα καμαρωτά τόξα όπου στην «ράχη» των οποίων στηριζόταν το κανάλι. Σήμερα υπάρχουν 40 καμάρες στο μέρος εκείνο του υδραγωγείου που υπάρχει ανατολικά του χωριού Δρομαλαξιά και 33 στην περιοχή που φέρει το όνομα «Καμάρες Λάρνακας».
Τα δύο αρχαία Μνημεία, που σαν σύνολο αποτελούν το μοναδικό αναπτυξιακό έργο της Τουρκοκρατίας στο νησί, παραμένουν παραμελημένα από τις αρχές όσο και αν το τμήμα αρχαιοτήτων του νησιού προσπάθησε να εξωραΐσει και να φωταγωγήσει τις Καμάρες Λάρνακας.
Και τα δύο μπορούν να μετατραπούν σε σημείο αναφοράς για τους νέους της Λάρνακας και όχι μόνο, αρκεί να δημιουργηθούν από τις αρχές οι κατάλληλες υποδομές.
Προσπάθεια προς την ορθή κατεύθυνση είναι η ενέργεια του Τμήματος δασών να τοποθετήσει τις Καμάρες στην αφετηρία ή το τέρμα αν προτιμάτε, του πανέμορφου μονοπατιού που δημιούργησε ημικυκλικά της αλμυρής λίμνης της Αλυκής.
