Το χωριό Αυδήμου, το οποίο απέχει από την πόλη της Λεμεσού 20 λεπτά περίπου, έχει μια πολυτάραχη και με πολλά «πρόσωπα» ιστορία. Τους τελευταίους 5 αιώνες κατοικείτο τόσο από Ελληνοκύπριους όσο και από Τουρκοκυπρίους. Στην συντριπτική τους πλειοψηφία οι κάτοικοι ήταν Μουσουλμάνοι.
Αυτό όμως σε τίποτα δεν εμπόδιζε όλους να ζουν αρμονικά και με ανεκτικότητα στην διαφορετικότητα, τόσο στην θρησκεία όσο και στον πολιτισμό. Η κάθε κοινότητα είχε τα δικά της Θρησκευτικά λατρευτικά μνημεία, όπου σε αυτά, με πλήρη ελευθερία ασκούσε τα πνευματικά της καθήκοντα.
Το Τέμενος της Αυδήμου, βρίσκεται κτισμένο στην κορυφή της ανατολικής όχθης του ποταμού «Αυδήμου» και ανάμεσα στις δυτικές συνοικίες του χωριού.
Στα μέσα του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα και συγκεκριμένα το 1963, μετά την μεθοδευμένη από την Τουρκία ανταρσία των Τουρκοκυπρίων, οι Έλληνες κάτοικοι της Αυδήμου, θεώρησαν φρόνιμο να φύγουν από το χωριό. Εγκατέλειψαν τις περιουσίες τους, τα σπίτια τους και τις εκκλησιές τους και μετοίκησαν σε άλλα χωριά, για να εξασφαλίσουν περισσότερη ασφάλεια για τους ίδιους αλλά και για τα παιδιά τους.
Μετά την Τούρκικη εισβολή του 1974 και όταν ο διαμελισμός του νησιού ήταν γεγονός, η Τουρκία, προχώρησε σε ένα βίαιο ξεριζωμό και προς τις δυο κοινότητες του νησιού. Επέβαλε ανταλλαγή πληθυσμών με σκοπό τον πλήρη διαχωρισμό και σε όλα τα επίπεδα του νησιού (γεωγραφικό, πολιτικό, πολιτισμικό, θρησκευτικό και οικονομικό).
Έτσι οι Μουσουλμάνοι κάτοικοι της Αυδήμου, φόρτωσαν τα υπάρχοντα τους σε καμιόνια, κλείδωσαν τα σπίτια τους και το Τέμενος τους και αναχώρησαν για τις περιοχές που κατείχε η Τουρκία.
Από τότε πέρασαν 41 χρόνια. Το Μουσουλμανικό Τέμενος έχει υποστεί σοβαρές ζημιές από το πέρασμα του χρόνου. Δεν λεηλατήθηκε και ούτε βεβηλώθηκε παρόλα αυτά το πέρασμα του χρόνου είναι περισσότερο από εμφανές.
Οι Θρησκευτικοί χώροι, όλων των Θρησκειών στο νησί, πρέπει να θεωρούνται σαν μνημεία της Κυπριακής ιστορίας και κληρονομιάς και γι αυτό θα πρέπει να συντηρούνται και να επιδιορθώνονται άσχετα αν παραμένουν «βουβά». Ο διαχωρισμός του νησιού και του Λαού δεν θα είναι για πάντα και ο κάθε ένας όταν επιστρέψει στο χωριό του, το πρώτο που θα θελήσει να κάνει είναι να προσευχηθεί.
