Ανάμεσα στα χωριά Άγιος Γεώργιος Συλίκου και Συλίκου υπάρχει μικρό εξωκλήσι το οποίο αποτελεί «μήλο της έριδος» ανάμεσα στα δύο χωριά. Θεωρούν και τα δύο ότι ανήκει στην γεωγραφική επικράτεια τους αλλά στη πραγματικότητα δεν ανήκει σε κανένα από τα πιο πάνω αλλά σε παλαιό οικισμό, ο οποίος αποτέλεσε βασίλειο Φράγκου Ευγενή και της οικογένειας του. Το εξωκλήσι είναι αφιερωμένο στην Παναγία της Συρκάς.
Για να μπορέσουμε να καταλάβουμε το πώς δόθηκε αυτό το παράξενο προσωνύμιο της Παναγίας αλλά και να μάθουμε την ιστορία της περιοχής θα πρέπει να πάμε πίσω στο χρόνο και στην εποχή της Φραγκοκρατίας στο νησί.
Ήταν ο 13ος αιώνας και από περιοχή της Συρίας έφθασε στο νησί πλούσια οικογένεια Φράγκου Ευγενή με σκοπό την μόνιμη κατοίκηση . Από μέρους της κατοχικής αρχής τους δόθηκε φέουδο δυτικά του ποταμού Κούρη και σε κορυφή λόφου που δέσποζε της κοιλάδας του ποταμού, έκτισαν το Βασίλειο τους, το περιτείχισαν με πανύψηλα τείχη και ασχολήθηκαν με τη γεωργία. Από την καταγωγή του Βασιλεία, στο φέουδο δόθηκε το όνομα «Συρία» το οποίο αργότερα με παράφραση έγινε Συρκά.
Μακριά από πειρατές και ληστές και προστατευόμενο από ανατολικά από τον ποταμό Κούρη, που ήταν αδύνατη η προσπέλαση του και από τις άλλες κατευθύνσεις από πανύψηλες και πευκόφυτες βουνοκορφές, το Βασίλειο ευημερούσε καλλιεργώντας ελιές και αμυγδαλιές, μαζεύοντας γύρω του ανθρώπους που ζητούσαν να εργαστούν στους αγρούς του (ακόμη και σήμερα αν βρεθείτε στα χωριά Άγιος Γεώργιος και Συλίκου θα δείτε εκατοντάδες ελαιόδεντρα που φυτεύτηκαν εκείνη την εποχή και ονομάζονται Φραγκοελιές).
Όταν οι Φράγκοι έχασαν την κυριαρχία του νησιού από τους Οθωμανούς, το μικρό Βασίλειο δέχθηκε επίθεση από τα ασκέρια των Τούρκων τα οποία βρήκαν πρόσβαση προς αυτό από την περιοχή του χωριού Κουκάς. Οι άνθρωποι του Βασιλεία οχυρώθηκαν πίσω από τα τείχη του οικισμού τους και με τη βοήθεια των χωρικών αμύνονταν των επιθέσεων των Τούρκων.
Η πολιορκία κράτησε πολλούς μήνες μέχρι που οι αμυνόμενοι δεν είχαν τίποτα να φάνε. Επιχειρήθηκε έξοδος από την κεντρική πύλη των τειχών. Η μάχη ήταν τόσο φονική που το αίμα των νεκρών πότιζε την γη για μέρες και τα άλογα των Τούρκων βούλιαζαν μέσα στο χώμα μέχρι τη κοιλιά.
Όταν σταμάτησαν τα σπαθιά να συγκρούονται δεν υπήρχε κανένας ζωντανός. Οι Τούρκοι σκότωσαν όλους όσοι βρίσκονταν μέσα στα τείχη. Το φέουδο έπαψε να υπάρχει και η περιουσία του πέρασε στα χέρια της εκκλησίας.
Στην θέση που υπήρχε το Βασίλειο κτίστηκε Μοναστήρι και στην θέση της κεντρικής πύλης μικρό εκκλησάκι που αφιερώθηκε στη Παναγία και από την ονομασία της περιοχής της δόθηκε το προσωνύμιο «Συρκά».
Στο πέρασμα των χρόνων το μοναστήρι εγκαταλείφθηκε και το εκκλησάκι χαλάστηκε. Το ξαναέκτισαν με πέτρα στις αρχές του 20ου αιώνα σε σχήμα μονόκλιτης Βασιλικής που φέρει δίρριχτη, ξύλινη και κεραμοσκεπή στέγη. Ο νότιος τοίχος κτίστηκε δίπλα από το μόνο κομμάτι των τειχών του Βασιλείου που έμεινε όρθιο από το μένος των Τούρκων.
Σε μικρή απόσταση από το εξωκλήσι υπάρχει πηγή πόσιμου νερού το οποίο θεωρείτε ένα από τα καλύτερα που μπορεί να δώσει η Κυπριακή γη. Φέρει το όνομα «Πηγή της Παναγίας της Συρκάς».
