Ταξιδεύοντας στο μικρό χωριό Πραστειό Αυδήμου και το οποίο συναντήσαμε 34 χιλιόμετρα βορειοδυτικά από την πόλη της Λεμεσού, οι προσδοκίες μας ήταν περιορισμένες αφού ξέραμε ότι ήταν ένα χωριό στο οποίο κατοικούσαν και Τουρκόφωνοι Κύπριοι και οι οποίοι το είχαν εγκαταλείψει μετά την Τούρκικη εισβολή του 1974, αφήνοντας τα σπίτια και τις περιουσίες τους στο έλεος του χρόνου.
Προτιμήσαμε να μπούμε στο χωριό από τον παλαιό δρόμο, παρά να μπούμε από τον νέο ο οποίος εκ των πραγμάτων περιμέναμε να είναι η «βιτρίνα» του χωριού. Τελικά όμως αποδείχθηκε ότι ο παλαιός ήταν και η καλύτερη επιλογή. Στενός, χωρίς έρεισμα να σε περνά ανάμεσα από χιλιάδες τεράστια δέντρα χαρουπιάς, την ίδια ώρα που τα χωράφια, λες και κάποιος αόρατος κηπουρός να τα είχε στολίσει με χιλιάδες πολύχρωμους λαλέδες (ή αν προτιμάτε ανεμώνες)γέμιζαν, σε κάθε αναπνοή σου τα πνευμόνια σου με γλυκά, μεθυστικά αρώματα.
Στην είσοδο συναντήσαμε το κοινοτικό στάδιο. Μικρό μεν αλλά καταπράσινο. Πιο κει την πανάρχαια εκκλησία με την μοναδική για την Κύπρο αρχιτεκτονική, που είναι αφιερωμένη στην Παναγία την Διακινούσα. Στην Παναγία, την οποία οι κάτοικοι αποδίδουν την σωτηρία του χωριού τους από μεγάλη μολυσματική αρρώστια. Την βλέπουν, λένε, τα βράδια να περιφέρεται στα στενά σοκάκια του χωριού και να τους προστατεύει.
Σε μικρή απόσταση δυτικά από την εκκλησία, το μικρό αλλά πανέμορφο κοινοτικό πάρκο Αρχάγγελος Μιχαήλ και στο κέντρο του παλαιού πυρήνα του χωριού η εκκλησία που είναι αφιερωμένη στον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, η οποία είναι κτισμένη σε σχήμα Βασιλικής και φέρει έντονα σημάδια Γοτθικής αρχιτεκτονικής.
Νότια από την εκκλησία του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, το πολυδύναμο κέντρο Πραστειού Αυδήμου, το οποίο εκτός των άλλων περιλαμβάνει παιδικό πάρκο με κατάλληλα παιχνίδια και στα δυτικά, τεράστιο ανοικτό χώρο εκδηλώσεων.
Βόρεια από την κεντρική και πλακόστρωτη πλατεία του χωριού, υπάρχει ένα παραδοσιακό Κυπριακό καφενείο και αμέσως μετά τα πλήρως ανακαινισμένα κτήρια στα οποία φιλοξενούνται τα γραφεία του κοινοτικού συμβουλίου. Από εκεί προχωρήσαμε ανατολικά και περάσαμε μέσα από δρομάκια, τα οποία πλαισιώνονται από πανέμορφα σπίτια, όπου στις αυλές αλλά και στα περιτοιχίσματα υπάρχουν ανθοφόρα φυτά και δέντρα, δημιουργώντας έτσι για μας πανέμορφες εικόνες.
Φθάνοντας στο τέρμα του δρόμου, μία τεράστια ευχάριστη έκπληξη μας περίμενε. Αυτό που βλέπαμε δεν το πιστεύαμε. Αυτό που ήταν μπροστά μας έμοιαζε και ήταν βγαλμένο μέσα από παραμύθι. Μία πλακόστρωτη πλατεία ή πιο καλά ένα πέτρινο αμφιθέατρο, στο οποίο υπήρχαν πέτρινα παγκάκια, πέτρινα καθίσματα, πέτρινες εξέδρες και στην νοτιότερη γωνία μια πανάρχαια διπλή πέτρινη βρύση, η Γερόβρυση, γέμιζε τις πέτρινες σκάφες της με κρύο νερό. Το μόνο που έλειπε ήταν τα νεαρά κορίτσια της τότε εποχής να πλένουν την μπουγάδα τους.
Σε όλη τη διαδρομή, όποιο σοκάκι και αν επιλέξετε να περπατήσετε, δεν έχετε παρά να δείτε σπίτια μοναδικής αρχιτεκτονικής, θρησκευτικά και Εθνικά μνημεία. Μνημεία Ηρώων που έδωσαν την ζωή τους για την Ελευθερία και την Δημοκρατία της Κύπρου αλλά και ανθρώπους τόσο γλυκούς και πρόσχαρους που πραγματικά θα σας σκλαβώσουν με το χαμόγελο τους, την καλοσύνη τους και την προθυμία να σας απαντήσουν σε ότι και αν τους ρωτήσετε.
Το χωριό, από τα πρώτα χρόνια της ίδρυσης του, ήταν έντονα γεωργοκτηνοτροφικό γι΄αυτό και σήμερα φημίζεται για τα γαλακτοκομικά του προϊόντα. Άρχισε να κτίζεται από ανθρώπους που ασπάστηκαν τον Χριστιανισμό κατά τον 1ον ή 2ον αιώνα και που προτίμησαν να φύγουν από τις παράλιες πόλεις όπου ακόμα κυρίαρχοι ήταν οι Ιουδαίοι με μοναδικό σκοπό να γλυτώσουν από τους διωγμούς.
Στις αρχές του 5ου αιώνα και όταν η νέα Θρησκεία είχε επικρατήσει πλήρως των άλλων Θρησκειών, λόγω κυρίως της παρουσίας των Βυζαντινών στο νησί, οι κάτοικοι σταματούν να δοξάζουν τον Θεό τους μέσα σε σπίτια ή και σπήλαια και κτίζουν περικαλλή Ναό. Κτίζουν μια τρίκλιτη Βασιλική και την κτίζουν με το μάρμαρο και τον πωρόλιθο που πλουσιοπάροχα τους χαρίζει η γη τους.
Οι αιώνες που ακολούθησαν «φέρθηκαν» πολύ σκληρά στο χωριό και τους κατοίκους του. Οι Βυζαντινοί ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν για την ενδοχώρα και τα εκεί χωριά και ποτέ δεν προστάτεψαν τους κατοίκους τους από τους πειρατές οι οποίοι απέφευγαν πλέον τα παράλια και προχωρούσαν στα ενδότερα του νησιού μέσα από τις οδούς που δημιουργούσαν οι κοίτες των χειμάρρων ποταμών.
Τους πειρατές ακολούθησαν οι Φράγκοι οι οποίοι μετέτρεψαν το χωριό σε Φέουδο και το έδωσαν σε οικογένεια Φράγκων ευγενών η οποία έφερε το όνομα Prasmo. Το όνομα αυτής της οικογένειας μεταφέρθηκε αργότερα στο ίδιο το χωριό. Η τρίκλιτη Βασιλική κατεδαφίζεται και στην θέση της κτίζεται Γοτθικού ρυθμού εκκλησία.
Οι Τούρκοι που ακολούθησαν τους Φράγκους και τους Ενετούς, πολύ γρήγορα αντελήφθησαν την σπουδαιότητα της γης του χωριού αλλά και της πεδιάδας που βρίσκεται από τις παρυφές του χωριού μέχρι και τα νότια παράλια του νησιού και εγκαθιστούν στο χωριό μεγάλο αριθμό εποίκων από την Ανατολία. Την ίδια ώρα στο γειτονικό χωριό, την Αυδήμου, οι κάτοικοι εκτοπίζονται και στην θέση τους τοποθετούνται έποικοι. Ο Γοτθικός Ναός παραδίδεται στις φλόγες και η οροφή καταρρέει.
Την 1/11/1878, λίγους μόνο μήνες μετά που η Κύπρος πέρασε στα χέρια των Άγγλων, οι κάτοικοι επιδιορθώνουν τον Ναό και ενσωματώνουν σε αυτόν μέρος του παλαιού οικοδομήματος, καθώς επίσης και 2 μικρά παρεκκλήσια όπου το ένα ήταν ταφικό, δημιουργώντας έτσι ένα νέο Ναό με μοναδική αρχιτεκτονική σε ολόκληρο το νησί.
Στο χωριό εξακολουθούν να κατοικούν μικρός αριθμός Τουρκόφωνοι και οι οποίοι το εγκατέλειψαν οριστικά το 1975 μετά που πήραν εντολή από την Τουρκία για να μεταβούν στα εδάφη του νησιού που βρίσκονται κάτω από την κατοχή των στρατευμάτων τους.
Σήμερα το Πραστειό Αυδήμου κατοικείται από Έλληνες και παρουσιάζει την εικόνα που σας δώσαμε στην αρχή της περιγραφής μας. Χαρείτε το.
