Ταξιδεύοντας από την αερογέφυρα του αυτοκινητοδρόμου Λευκωσίας – Λάρνακας που βρίσκεται νότια του χωριού Λύμπια, με κατεύθυνση το χωριό Μοσφιλωτή, μέσα σε απόσταση 3700 μέτρων θα συναντήσετε 3 ιστορικά εξωκλήσια. Πρώτο θα βρείτε το εξωκλήσι που είναι αφιερωμένο στην Παναγία Παντάνασσα. Στην συνέχεια το εξωκλήσι της Αγίας Μαρίνας και τέλος το εξωκλήσι του Προφήτη Ηλία.
Το κάθε ένα, έχει τη δική του ιστορία αλλά εμείς θα επικεντρωθούμε σε εκείνο που ιστορικά στάθηκε η αιτία για να κτιστούν τα άλλα δύο. Αυτό είναι το εξωκλήσι της Αγίας Μαρίνας. Πρόκειται για μικρό Ναό που κτίστηκε το 1980, πάνω στα θεμέλια παλαιοχριστιανικού Ναού που υπήρχε στην περιοχή.
Έχει σχήμα μονόκλιτης Βασιλικής η οποία φέρει δίρριχτη, οξυκόρυφη και κεραμοσκεπή στέγη. Τα κεραμίδια είναι Βυζαντινού τύπου. Φέρει δύο εισόδους, μία στο νότιο τοίχο και μία στον δυτικό. Παράθυρα φωτισμού υπάρχουν ένα στον βόρειο τοίχο και ένα στο κέντρο του ημικυκλικού τοίχου που εσωτερικά σχηματίζει την κόχη του Ιερού.
Το καμπαναριό ορθώνεται κοντά στην γωνία που σχηματίζουν στο σημείο ένωσης τους ο νότιος με τον ανατολικό τοίχο. Είναι κτισμένο με μπετόν και επενδυμένο με πελεκημένα φύλλα σκληρής κιμωλιούχας μάργας, ή όπως συνηθίζεται να λέγεται «πέτρα των Λυμπιών». Φέρει δε μία καμπάνα.
Ο βόρειος τοίχος του Ναού είναι κτισμένος πάνω σε θεμέλια που αποτελούνται από μείγμα ηφαιστειογενών και ασβεστολιθικών πετρών. Για να καταλάβουμε το γιατί και το πότε οι άνθρωποι έκτισαν τον Ναό με πετρώματα που δεν υπάρχουν στην περιοχή τους, θα πρέπει να πάμε πολλούς αιώνες πίσω στο παρελθόν.
Θα πάμε στην Ελληνιστική περίοδο του νησιού, για να δούμε στην κορυφή του μικρού υψώματος που είναι κτισμένος ο Ναός, τον αρχαίο οικισμό Ολύμπια. Ήταν κτισμένος με ηφαιστειακές πέτρες τις οποίες μετέφεραν από την λοφοσειρά που υπάρχει 1000 μέτρα νότια. Όταν οι Ρωμαίοι κατέλαβαν το νησί, ο αρχαίος οικισμός είχε εγκαταλειφθεί από τους κατοίκους του με αποτέλεσμα να ερειπωθεί, κατάσταση η οποία κράτησε μέχρι την έλευση στο νησί των Βυζαντινών.
Τότε βλέπουμε στην ίδια τοποθεσία, με τα ίδια υλικά να κτίζεται νέος οικισμός και στην κορυφή του υψώματος μικρός Ναός. Οι κάτοικοι ασχολήθηκαν με την κτηνοτροφία και σε κάποιο μικρό βαθμό με τη γεωργία. Τότες δεν ήξεραν ότι βόρεια από τον οικισμό τους, υπήρχε ένας πολύτιμος και ανεκτίμητης αξίας θησαυρός. Δεν ήξεραν ότι τα «ασπροβούναρα» όπως τα ονομάζουν σήμερα οι κάτοικοι, αποτελούνταν από βράχους που εύκολα μπορούσαν να τους μετατρέψουν σε οικοδομικά υλικά.
Πολύ αργότερα και όταν άρχισαν οι επιδρομές των Σαρακηνών που ρήμαζαν τα παράλια του νησιού, για να προστατευτούν οι κάτοικοι έσκαψαν στον βράχο και δημιούργησαν μιαν σπηλιά και ταυτόχρονα τοποθέτησαν παρατηρητές στην κορυφή του πιο ψηλού λόφου, που φέρει το όνομα «Όλυμπος».
Έτσι αν από εκεί έβλεπαν στην περιοχή του χωριού Αραδίππου να γίνονται λεηλασίες, αυτοί έτρεχαν και κρύβονταν στην σπηλιά. Οι Σαρακηνοί όταν έφθαναν στον οικισμό δεν έβρισκαν κανένα.
Αυτό επαναλήφθηκε πολλές φορές. Μίαν Τρίτη, έφθασαν στον οικισμό οι Σαρακηνοί. Όπως ήταν επόμενο δεν βρήκαν κανένα. Πήραν ότι είχαν αφήσει πίσω τους οι κάτοικοι και έφυγαν προς την ανατολή που ήταν οι ακτές. Κάτοικος του οικισμού, ο οποίος δεν είχε κρυφτεί μέσα στην σπηλιά, νομίζοντας ότι οι Σαρακηνοί έφυγαν, άρχισε να κτυπά τις καμπάνες του ναού.
Τις καμπάνες όμως δεν τις άκουσαν μόνο οι κάτοικοι του οικισμού. Τις άκουσαν και οι Σαρακηνοί οι οποίοι επέστρεψαν πίσω και βρήκαν τον τόπο που ήταν κρυμμένοι οι άνθρωποι και όσους δεν σκότωσαν τους πήραν αιχμαλώτους, καίγοντας και καταστρέφοντας παράλληλα εκ θεμελίων τον οικισμό.
Πέρασαν πολλοί αιώνες από εκείνη την κακή Τρίτη και στις αρχές της Τουρκοκρατίας, βλέπουμε να ξανακτίζεται οι οικισμός από κατοίκους διάφορων χωριών και κυρίως της Αραδίππου που δεν άντεχαν τις βαρείες φορολογίες που επέβαλλαν οι κατακτητές και έφευγαν από τα χωριά τους. Έκτισαν τον οικισμό, την Νέα Ολυμπία ή Λύμπια, στους πρόποδες του Όλυμπου, 3700 μέτρα βόρεια από τον παλιό οικισμό και ασχολήθηκαν με την κτηνοτροφία.
Το 1980, τόσους αιώνες μετά, στον τόπο που ήταν κτισμένος ο παλιός Ναός, οι κάτοικοι των Λυμπιών έκτισαν νέο και τον αφιέρωσαν στην Αγία Μαρίνα. Είναι κτισμένος 80 μέτρα νότια από την σπηλιά που μέσα σε αυτή σφαγιάστηκαν οι παλιοί κάτοικοι του χωριού. Η περιοχή ονομάστηκε «Κακοτρίτη» για να θυμίζει σε όλους το κακό που είχε συμβεί. Ας ελπίσουμε ότι η παρουσία της Αγίας Μαρίνας εκεί, θα εξωραΐσει το κακό έτσι ώστε να μην επαναληφθεί ποτέ.
