Καννάβια Μαδαρής , έτος 1933. Σε κάποιο φτωχόσπιτο μια Μάνα που άκουε στο όνομα «Μαρικκού Πατσαλίδη» γεννούσε το πρώτο της παιδί. «Να σας ζήσει» της είπε η μαμμή που την ξεγέννησε «είναι αγόρι». Η Μάνα του έδωσε το όνομα Ανδρέας.
Λίγους μήνες αργότερα, σε κάποιο άλλο σπίτι στο ίδιο χωριό, η ίδια γυναίκα, βοηθούσε μιαν άλλη Μάνα που άκουε στο όνομα «Αντριανή» να γεννήσει ένα από τα οκτώ της παιδιά. Η σκηνή επαναλήφθηκε, ακολουθώντας πιστά τα ίδια γεγονότα. «Να σας ζήσει, είναι αγόρι». Η Μάνα το ονόμασε Χαράλαμπο.
Τα δυο συνομήλικα παιδιά, κάθε μέρα ανηφόριζαν προς το σχολείο τους, περνώντας μέσα από την αυλή της εκκλησίας της Παναγίας Απολύτρωσης. Για λίγο κοντοστέκονταν, έκαναν τον Σταυρό τους και έτρεχαν γρήγορα – γρήγορα για να χαθούν στην αυλή του σχολείου, όπου έπαιζαν οι άλλοι συμμαθητές τους.
Σε αυτό το σχολείο, ο Ανδρέας και ο Χαράλαμπος, άκουσαν για πρώτη φορά τις λέξεις «Ελλάδα», «Ελευθερία», «Αγώνας», «Θυσία». Οι δυο αγνές και παιδικές ψυχές, αφομοίωναν κάθε νέα λέξη που άκουγαν και αφορούσε την Ελλάδα. Μεγαλώνοντας μέσα τους ξεχείλιζε η επιθυμία για Ελευθερία και Ένωση.
Έτσι, όταν το 1955, η φωνή της ιστορίας, καλούσε κάθε Κύπριο να πολεμήσει για αυτά τα ιδανικά, οι δυο νεαροί, άντρες πια, έτρεξαν απ’ τους πρώτους και με όποια μέσα είχαν στην διάθεση τους, πολέμησαν τον κατακτητή.
Ανέβηκαν στα βουνά, για να γλυτώσουν από την μανία των Εγγλέζων. Κρύφτηκαν μέσα στην γης για να γλυτώσουν από την προδοσία. Πολέμησαν για να κερδίσουν όλα αυτά που τόσα χρόνια άκουγαν από τα χείλη των δασκάλων τους, όλα αυτά που φάνταζαν εξωπραγματικά, υπερκόσμια, ουτοπικά. Πολέμησαν για τα ιδανικά που ο ίδιος ο πόθος του Κυπριακού λαού, «εμφύτευσε», μέσα στην Καρδιά τους.
Τα δυο παιδιά, νεαροί άντρες πια, φορώντας τα ρούχα του αντάρτη, πολεμώντας για την Ελλάδα στα ίδια βουνά που τους γέννησαν, έδωσαν και την τελευταία ρανίδα του αίματος τους, ακολουθώντας την ίδια σειρά των γεγονότων. Η ίδια μοίρα που τους χάρισε τη ζωή, γεννημένοι λίγους μήνες ο ένας μετά τον άλλο, θέλησε να τους περάσει στην αθανασία, λίγους μήνες τον ένα μετά τον άλλο.
Το 1933 και λίγους μήνες αργότερα, στο χωριό Καννάβια της Μαδαρής, δυο μητέρες χαμογελούσαν για πρώτη φορά στα δυο νεογέννητα αγόρια τους. Το 1958 με διαφορά μόνο λίγους μήνες, σε χιλιάδες σπίτια σε ολόκληρο το νησί, χιλιάδες Μάνες δάκρυσαν στα κρυφά για τον χαμό των δυο νεαρών αγοριών.
Η γενέθλια γη της Μαδαρής, διερρήχθη για να χωρέσει το μεγαλείο που η ίδια γέννησε, γαλούχησε και μεγάλωσε και με αυτό τον τρόπο να το περάσει στην αιωνιότητα.
Η μικρή Πατρώα γη των Κανναβιών, στο σημείο που τα άλλοτε μικρά παιδιά, με φόβο αλλά και σεβασμό προς την Πίστη μας, στέκονταν για να κάνουν τον σταυρό τους, πριν τρέξουν για να χωθούν μέσα στις αγκάλες του Ελληνικού δημοτικού σχολείου, έκτισε Ηρώο.
Φιλοτέχνησε δυο Ανδριάντες, τους τοποθέτησε δίπλα από την σημαία που μέσα στις γαλανόλευκες γραμμές της, έκρυβε όλα τα πιστεύω τους. Ο Ανδρέας στα δυτικά με υψωμένο το δάκτυλο να την δείχνει και ο Χαράλαμπος λίγα βήματα πιο βόρεια, κρατώντας το όπλο σφικτά στην φούχτα και με το χέρι στην ανάταση να χαιρετά την σημαία που ήταν η "αιτία" της Θυσίας του.
