Από την προϊστορική εποχή μέχρι και σήμερα το πιο βασικό πρόβλημα στην εξάπλωση του ανθρώπου ήταν και είναι οι υδάτινες επιφάνειες, όπως τα ποτάμια κατά κύριο λόγο. Στην προσπάθεια του να βρει τρόπο για να έχει μία συνεχή ροή στην πορεία του με σκοπό να εξασφαλίσει την τροφή του, τοποθέτησε ένα κορμό δένδρου πάνω από το ποτάμι και έτσι δημιούργησε την πρώτη γέφυρα.
Οι χιλιετίες που ακολούθησαν, έφεραν εξελικτικά μεγάλες αλλαγές στον σχεδιασμό και στην τεχνική οικοδόμησης των γεφυρών, με αποτέλεσμα να μπορούμε σήμερα να κτίζουμε γέφυρες όπως αυτή του Ρίου – Αντιρρίου ή αυτή στο Νιου Ρίβερ Γκοργκ, στη Δ. Βιρτζίνια των ΗΠΑ η οποία έχει μήκος 518 μ.
Στο νησί της Κύπρου η απουσία μεγάλων ποταμών με συνεχή ροή νερού αποτέλεσε ανασταλτικός παράγοντας ως προς την οικοδόμηση μικρών ή μεγάλων γεφυριών κατά την αρχαιότητα. Η ανάγκη αυτή δημιουργήθηκε μετά τον 12ον αιώνα και όταν το νησί περιήλθε στην κατοχή των Λουζινιανών.
Οι Φράγκοι θέλοντας να εκμεταλλευτούν τον πλούτο του νησιού που είναι ο χαλκός και ο χρυσός έκτισαν σημαντικά γεφύρια σε μεγάλα ποτάμια κυρίως στην περιοχή του Δάσους της Πάφου όπου ευρίσκονταν και τα περισσότερα και πιο πλούσια κοιτάσματα, για να διευκολύνουν τους μεταλλωρύχους να μεταβαίνουν από και προς τα μεταλλεία που εργάζονταν αλλά και να υπάρχει μία συνεχής ροή του μεταλλεύματος προς το λιμάνι της Πάφου για εξαγωγή.
Σημαντικά για την τότε οικονομία του νησιού γεφύρια, ήταν αυτά που σήμερα, κακώς τα ονομάζουμε «Ενετικά», όπως το Γεφύρι της Ελιάς, το γεφύρι του Τζιελεφού, το γεφύρι Τριών Ελιών, το Μεσαιωνικό γεφύρι Τριμίκλινης και άλλα πολλά.
Στην Ενετοκρατία που ακολούθησε την Φραγκοκρατία, παρόλο που οι δύο αντίπαλοι συνυπήρχαν για μερικές δεκαετίες στο νησί, οι Φράγκοι συνέχισαν να γεφυρώνουν ποτάμια και οι Ενετοί να κτίζουν κάστρα και να οχυρώνουν τις πόλεις που βρίσκονταν στα ανατολικά του νησιού. Τους δύο αυτούς κατακτητές διαδέχθηκαν οι Οθωμανοί Τούρκοι όπου στην 307 χρόνων παρουσία τους στο νησί δεν είχαν κτίσει ούτε ένα γεφύρι αλλά ούτε και τοποθέτησαν μια πέτρα πάνω στην άλλη.
Τεράστιος αριθμός γεφυριών κτίζονται κατά την διάρκεια της Αγγλοκρατίας, όπου γεφυρώνονται όλα τα ποτάμια και μεγάλος αριθμός μεγάλων ρυακιών, με καταπληκτικά πέτρινα γεφύρια ενός τόξου, δύο τόξων, τριών τόξων αλλά και περισσοτέρων όπως το πέτρινο γεφύρι Κούτη στο Παλαιομέτοχο.
Η ανεξαρτησία του νησιού το 1960 και η μεγάλη οικονομική ανάπτυξη που ακολούθησε, δημιούργησε την ανάγκη για νέα γεφύρια, πιο πλατιά, πιο γερά, πιο ανθεκτικά. Έτσι βλέπουμε να κτίζονται γεφύρια με μπετόν το οποίο ενισχύεται με χυτοσίδηρο.
Η προσπάθεια των Κύπριων γεφυροποιών κατά τον σχεδιασμό και την εκτέλεση του έργου, είναι να προσαρμόσουν το γεφύρι με τον περιβάλλοντα χώρο, όσο μεγάλο σε μήκος, ύψος και όγκο και αν είναι αυτό.
Στον δρόμο Κάτω Μονής – Αγίας Μαρίνας Ξυλιάτου, υπάρχει ένα τέτοιο γεφύρι το οποίο γεφυρώνει τον ποταμό Περιστερώνας. Έχει μήκος 179 μέτρα και πλάτος 30 πόδια. Το τεράστιο βάρος της γέφυρας καθώς και το επιπρόσθετο από την κυκλοφορία κατανέμεται κύρια στο ένα και μοναδικό καμαρωτό τόξο κάτω από το οποίο κυλά ο ποταμός.
Η γέφυρα βρίσκεται μέσα στην προστατευόμενη περιοχή του ποταμού Περιστερώνα που είναι ενταγμένη στο σχέδιο Natura 2000.
