«Ἂς μὴ βρέξῃ ποτὲ τὸ σύννεφον, καὶ ὁ ἄνεμος σκληρὸς ἂς μὴ σκορπίσῃ, τὸ χῶμα τὸ μακάριον ποὺ σᾶς σκεπάζει» (Ανδρέας Κάλβος)
Τον Ιούλιο του 1974, στις ακτές τις Κερύνειας πατούσαν τα πόδια ενός μισητού και αιώνιου εχθρού της Κύπρου και του Ελληνισμού. Η Τουρκία εισέβαλε στο νησί με το πρόσχημα της επαναφοράς της συνταγματικής τάξης η οποία είχε διαταραχθεί από το προδοτικό πραξικόπημα της 15ης του Ιούλη.
Η διαταγή της προδοσίας «μην πυροβολείται γιατί είναι φίλιες δυνάμεις οι οποίες συμμετέχουν σε άσκηση του ΝΑΤΟ» δεν στάθηκε ικανή να αποτρέψει τον Κυπριακό Λαό από το να προβάλει σθεναρή αντίσταση στους εισβολείς και στην προδοσία, με τα όποια μέσα είχε στην διάθεση του.
Το τέλος των δύο φάσεων της εισβολής, βρήκε την Κύπρο τριχοτομημένη με χιλιάδες νεκρούς, χιλιάδες αγνοούμενους και με εκατοντάδες χιλιάδες εκτοπισμένους. Το τέλος της Τουρκικής εισβολής, βρήκε την Κύπρο να μετρά τις πληγές της. Πληγές που δεν θα κλείσουν ποτέ μέχρι την ημέρα εκείνη που ο κάθε ένας εκτοπισμένος θα μπορέσει να κλάψει και να τιμήσει τους νεκρούς του στο σπίτι του και στον τόπο που τους γέννησε και τους μεγάλωσε.
Αν ποτέ βρεθείς το νησί και επισκεφτείς τα χωριά που βρίσκονται στις ελεύθερες περιοχές του, θα δεις, σε κάθε ένα από αυτά, ένα μνημείο. Ένα μνημείο τιμής και θύμησης για νεκρούς αλλά και για αγνοούμενους Ήρωες. Ήρωες, που πριν να τους πάρει τη ζωή ο Τούρκος εισβολέας δεν ήταν παρά νεαρά παιδιά, των 20, των 25, των 30 χρόνων.
Αν ποτέ βρεθείς στο νησί της Αφροδίτης και επισκεφτείς τα χωριά που βρίσκονται στις ελεύθερες περιοχές του, θα δεις καλλιμάρμαρα μνημεία και ορειχάλκινους ανδριάντες να κοσμούν τις πλατείες, τα πάρκα, τις εκκλησίες και να αναφέρονται σε νεκρούς και αγνοούμενους Ήρωες.
Στο χωριό Παλαιομέτοχο και στην δυτική όχθη του ποταμού Κούτη, μέσα στο πανέμορφο κοινοτικό πάρκο και απέναντι από τον Ιερό Ναό Παναγία Οδηγήτρια, σε ένα χώρο όπου συνυπάρχουν όλα εκείνα που συντελούν στην σύσφιξη και διαμόρφωση του κοινωνικού ιστού της κοινότητας, οι άνθρωποι έκτισαν ένα καλλιμάρμαρο μνημείο και το αφιέρωσαν στους νεκρούς και αγνοούμενους Ήρωες του 1974, σαν ελάχιστο φόρο τιμής για την θυσία τους αλλά και για να αποτελούν φάρο και πυξίδα για τις νεότερες γενεές των Ελλήνων της Κύπρου.
