Από τα πανάρχαια χρόνια οι κάτοικοι της Κύπρου, επέλεγαν τοποθεσίες δίπλα από πηγές νερού για να κτίσουν τους οικισμούς τους. Στο πέρασμα των αιώνων, κάποιοι από αυτούς εγκαταλείφθηκαν, στην προσπάθεια των κατοίκων τους, να βρουν περιοχές που θα τους εξασφάλιζαν περισσότερη ασφάλεια ή και να ενωθούν με μεγαλύτερους, ακριβώς για τον ίδιο λόγο.
Στην συμβολή των ποταμών Μαρούλλενας και Καμπιού, υπήρχε από την αρχαιότητα μικρός οικισμός. Ήταν κτισμένος σε πολύ ευάλωτη θέση, αφού από εκεί περνούσαν οι πειρατές που κατευθύνονταν προς τα μεγάλα χωριά της οροσειράς του Τροόδους με σκοπό να τα λεηλατήσουν.
Οι κάτοικοι του μικρού οικισμού, αποκαμωμένοι από τις συχνές επιδρομές αλλά και από την φονική Πανούκλα, τον εγκατέλειψαν και μεταφέρθηκαν λίγα χιλιόμετρα νοτιότερα και σε πολύ δύσβατη και επικλινή πλαγιά, έκτισαν τον νέο τους οικισμό. Τον ονόμασαν «Απλίκι».
Στο κέντρο του οικισμού έκτισαν βρύση και στο πιο ψηλό σημείο έκτισαν την εκκλησία τους. Την αφιέρωσαν στον Άγιο Γεώργιο.
Ο νέος οικισμός, άντεξε τις διώξεις και επιδρομές κατά τα χρόνια της Τουρκοκρατίας και δεν ακολούθησε το παράδειγμα άλλων μικρών οικισμών που εγκαταλείφθηκαν για να ενωθούν με μεγαλύτερα χωριά. Στις δεκάδες κοιλάδες που σχημάτισε ο ποταμός Μαρούλλενας και οι παραπόταμοι του, υπήρχαν πολλοί οικισμοί και οι οποίοι εγκαταλείφθηκαν και οι κάτοικοι τους μετοίκησαν στο Παλαιχώρι.
Κατά την δεκαετία του 1930, όταν πλέον οι συνθήκες ήταν πιο ομαλές, οι κάτοικοι αποφάσισαν να μετοικήσουν για ακόμα μια φορά. Μετακινήθηκαν κατά δύο χιλιόμετρα βορειότερα και έκτισαν το νέο τους χωριό. Το ονόμασαν και αυτό Απλίκι.
Τα επόμενα 25-30 χρόνια που ακολούθησαν, οι άνθρωποι μετέβαιναν κάθε μέρα στο παλιό τους χωριό για να εκκλησιαστούν και όταν χρειαζόταν, να θάψουν τους νεκρούς τους. Αυτό κράτησε μέχρι το 1970. Μετά το παλιό χωριό αφέθηκε να γκρεμιστεί και να ερειπωθεί. Το μόνο κτίσμα που άντεξε στην φθορά του χρόνου είναι η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου και σε κάποιο βαθμό η βρύση.
