Τα παλιά χρόνια, πριν μερικούς αιώνες δηλαδή, όταν κάποιος κάτοικος του χωριού Άλωνα ήθελε να μεταβεί στα πεδινά χωριά της Λευκωσίας ή και στην ίδια την πόλη, έπρεπε να περπατήσει για ώρες σε ένα στενό και «φιδίσιο» μονοπάτι που σε κατέβαζε στους κάμπους Μονής και Περιστερώνας. Πριν φύγει για το ταξίδι του, σταματούσε για λίγο στο μικρό εκκλησάκι που ήταν αφιερωμένο στην Παναγία Την Καρδακιώτισσα για να ανάψει ένα κερί και να αιτηθεί από την Παναγία «Καλό δρόμο και ασφαλή επιστροφή».
Το μικρό εκκλησάκι ήταν το τελευταίο οικοδόμημα που έβλεπε από το χωριό του φεύγοντας για ένα ταξίδι που πολλές φορές κρατούσε πολλούς μήνες. Τον περίμενε ο κάμπος της Μεσαορίας για να θερίζει το στάρι.
Προς το τέλος του θέρους έπαιρνε τον δρόμο της επιστροφής. Για μέρες περπατούσε μέχρι που συναντούσε το «φιδίσιο» μονοπάτι που «αγκάλιαζε» με την κυκλική πορεία του τις πλαγιές της Παπούτσας. Το πρώτο πράγμα που αντίκριζε από το χωριό του, ήταν το μικρό εκκλησάκι της Παναγίας.
Το εξωκλήσι της Παναγίας Της Καρδακιώτισσας, ήταν και είναι και σήμερα άρρηκτα δεμένο με κάθε κάτοικο της Άλωνας.
Δεν υπάρχουν σαφή στοιχεία πότε κτίστηκε, αλλά από κάποιες εικόνες Αγίων που βρίσκονται σε αυτό, πρέπει να οικοδομήθηκε στα μέσα του 15ου αιώνα. Δυστυχώς μια πυρκαγιά το 1987 το κατάστρεψε εξολοκλήρου.
Οι κάτοικοι, βαθιά πιστοί και έντονα «δεμένοι» με το εκκλησάκι τους, τα ξανάκτισαν, στην ίδια θέση. Στην άκρη βαθιάς ρεματιάς και στην «ρίζα» πανύψηλης και κατακόρυφης βουνοπλαγιάς. Το έκτισαν εκεί για να «στέκει» ακοίμητος φρουρός και προστάτης του χωριού τους, τόσο από εχθρούς όσο και από μολυσματικές ασθένειες.
Το έκτισαν σε σχήμα Βασιλικής που φέρει ξύλινη κεραμοσκεπή και οξυκόρυφη στέγη. Τα κεραμίδια, επίπεδα και το καμπαναριό λίγα μέτρα ανατολικά του νάρθηκα, υψώνεται στον ουρανό στηριζόμενο στα ξύλινα υποστυλώματα του.
