22 Φεβρουαρίου 1928. Στο Μεσαορίτικο χωριό Λύση, η γυναίκα του Πιερή Αυξεντίου, η Αντωνία, γέννησε το πρώτο της παιδί. Γέννησε έναν γιο ο οποίος έμελλε να συνδέσει το όνομα του με την Ελλάδα και την ελευθερία της Κύπρου. Η Αντωνία έδωσε στο παιδί της το όνομα "Γρηγόρης" και το βάπτισε στα νάματα της Ορθοδοξίας, μαθαίνοντας του να αγαπά την πατρίδα, την ελευθερία, το δίκιο.
Μεγαλώνοντας ο Γρηγόρης εντάσσεται στην Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών η οποία πολεμούσε τους Άγγλους κατακτητές επιζητώντας την Ένωση του νησιού με την Ελλάδα. Σε πολύ σύντομο χρόνο από την ένταξη του στην οργάνωση, κατάφερε με την εξυπνάδα του αλλά και με τις επιτυχίες που είχε στο πεδίο της μάχης να καταστεί υπαρχηγός της οργάνωσης.
Στην συνείδηση των Κυπρίων ο Γρηγόρης μετατρέπεται γρήγορα σε θρύλο και στην συνείδηση των Άγγλων κατακτητών, σε φόβητρο. Η μία επιτυχία διαδέχεται την άλλη και τα κατοχικά στρατεύματα δέχονται ατιμωτικές ήττες. Μπροστά στο φάσμα της παγκόσμιας γελοιοποίησης, οι Άγγλοι επικηρύσσουν τον Γρηγόρη με ένα πολύ μεγάλο ποσόν για εκεινη την εποχή. 5000 Αγγλικές λίρες θα έδιναν σε εκείνον που θα βοηθούσε τον Αγγλικό στρατό να τον συλλάβει.
Πολλοί ήταν εκείνοι που θέλοντας να πάρουν τις 5000 λίρες έδιναν πληροφορίες για την εκάστοτε θέση του Γρηγόρη, γι αυτό τον λόγο συνεχώς άλλαζε περιοχή, όνομα και κρησφύγετο.
Στον Πενταδάκτυλο, στην Μαδαρή, στην Παπούτσα και σε όλη την Πιτσιλιά τα ονόματα "Ζήδρος", "Ρήγας", "Αίαντας", "Άρης", "Μάστρος", "Ανταίος", "Ζώτος" αντιλαλούν μέχρι και σήμερα και φανερώνουν την παρουσία του Ήρωα.
Ο Γρηγόρης, με την βοήθεια των συντρόφων του κατάφερνε πάντα να ξεφεύγει από τις ενέδρες που η προδοσία τοποθετούσε μπροστά του, ρεζιλεύοντας τους κατακτητές.
Το χάραμα της 3ης Μαρτίου του 1957, μετά που κάποιος έδωσε την πληροφορία ότι ο Γρηγόρης βρισκόταν στα βουνά του Μαχαιρά, οι πλαγιές του Όρους που τον έκρυβε στα σπλάχνα του γέμισαν με πάνοπλους Άγγλους στρατιώτες οι οποίοι μεγαλόφωνα καλούσαν τον Ήρωα να παραδοθεί.
Εκτιμώντας την τραγική κατάσταση ο Γρηγόρης, έδιωξε του συντρόφους του παραμένοντας μόνος στο κρησφύγετο για να γράψει με το αίμα του την δική του ιστορία και σαν γνήσιος Έλληνας, σαν γνήσιο βλαστάρι της Ηρωωοτόκας Μάνας Μεσαορίας να βροντοφωνάξει για στερνή φορά πλέον εκείνο που οι πρόγονοι του, του άφησαν παρακαταθήκη.
"Μολών λαβέ" φώναξε στον κατακτητή καθώς οι παμφάγες φλόγες που άναψαν οι διώκτες, σκότωναν τα όνειρα του. Ο Γρηγόρης, Ήρωας πια και σαν ο Σταυραετός του Μαχαιρα πέρασε στην Αθανασία εκεί όπου τον περίμεναν οι πρόγονοι του για να τον δαφνοστεφανόσουν.
Στα πολύ πρόσφατα χρόνια, οι άνθρωποι θέλησαν να τιμήσουν τον Ήρωα κτίζοντας ένα μνημείο. Πήραν από τα σπλάχνα του Όρους του Μαχαιρά την πέτρα και έφτιαξαν μιαν Σπαρτιάτικη Ασπίδα. Στο κέντρο της σχημάτισαν το νεκρό και απανθρακωμένο σώμα του Γργηγόρη, ετσι ακριβώς όπως το αντίκρισαν την πρώτη εκείνη ώρα που οι φλόγες έπαψαν να καίνε τις σάρκες του.
Πάνω από το νεκρό σώμα του Ήρωα, η ψυχή του πλέον σαν ανθρωπόκορφος Αετός, σαν Σταυραετός, στέκει στην ψηλότερη βουνοκορφή προστατεύοντας το και υπενθυμίζοντας σε όλους εμάς τους νεότερους ότι ο αγών δεν έχει τελειώσει. Η πατρίδα δεν έχει ελευθερωθεί και πιο πολύ δεν έχει γευθεί την χαρά της Ένωσις.
