Στο χωριό Λετύμπου, το οποίο συναντούμε στην επαρχία Πάφου, βρίσκεται ναός ο οποίος είναι αφιερωμένος στον μικρότερο ίσως σε ηλικία Άγιο της Ορθοδοξίας Κήρυκο και στην Μητέρα του Ιουλίττη. Οι 2 Άγιοι κατάγονταν από το Ικόνιο της Μ.Ασίας και μαρτύρησαν στην Ταρσό όπου και μετοίκησαν για να γλυτώσουν από τους διωγμούς κατά των Χριστιανών.
Στην τοποθεσία όπου βρίσκεται ο σημερινός Ναός, φαίνεται να υπήρχε αρχαίο ταφικό μνημείο το οποίο σαν οικοδόμημα ήταν κατά πολύ μεγαλύτερο, από ότι το σημερινό.
Το 4ον αιώνα και μετά την πλήρη επικράτηση του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου πάνω στα στρατεύματα του Λικίνιου, ο Χριστιανισμός καθίσταται η μόνη επιτρεπτή θρησκεία σε ολόκληρη την αυτοκρατορία του Βυζαντίου και ταυτόχρονα απαγορεύεται η λατρεία του δωδεκάθεου.
Μετά το αυτοκρατορικό διάταγμα, ακολούθησαν φαινόμενα βανδαλισμών και λεηλασιών σε οτιδήποτε ανήκε στην παλαιά θρησκεία. Τα μνημεία καταστρέφονται και ισοπεδώνονται και οι πλείστοι Ναοί μετατρέπονται κυρίως σε τρίκλιτες βασιλικές με την προσθήκη στον ανατολικό τοίχο της αψίδας του Ιερού. Ανάμεσα στα μνημεία που είχαν καταστραφεί ήταν και το ταφικό συγκρότημα στην Λετύμπου.
Τον 11ον αιώνα και μετά που ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας αποφάσισε να προικοδοτήσει με μεγάλες κτηματικές περιουσίες την ίδρυση Μοναστηριών, στο νησί δημιουργείται ένας σημαντικός αριθμός και ανάμεσα τους ένα στην Λετύμπου, το οποίο κτίζεται στην περιοχή του αρχαίου μνημείου.
Το Μοναστήρι αυτό, δεν είχε μακρά ιστορία αφού καταστρέφεται μερικές δεκάδες χρόνια αργότερα από τους Φράγκους, οι οποίοι ενοικίασαν το νησί από τον Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο το 1192 μ.χ.
Το Βυζαντινό καθολικό του Μοναστηριού, μετά που είχε δεχθεί μετατροπές, κύρια στην οροφή του όπου τοποθετήθηκαν οξυκόρυφα τόξα, μετατρέπεται σε Γοτθικό ρυθμό. Η εσωτερική τοιχοποιία είχε καλυφθεί εξολοκλήρου με νωπογραφίες και ο νέος πλέον Ναός χρησιμοποιήθηκε σαν λατρευτικός χώρος από τον Φράγκο φεουδάρχη και την οικογένεια του.
Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, ο Ναός δέχεται μεγάλες καταστροφές και λεηλασίες. Το 1837 επιδιορθώνεται και μετατρέπεται πάλι σε Βυζαντινό ρυθμό και σε σχήμα εγγεγραμμένου Σταυρού με τρούλο του οποίου ο ανατολικός τοίχος καταλήγει να είναι τρίκοχος. Όλα τα μέρη της οροφής και του τρούλου καλύπτονται από κεραμίδια Βυζαντινού τύπου.
Το 1950 προστίθεται στην γωνία που σχηματίζουν στο σημείο ένωσης τους ο δυτικός με τον βόρειο τοίχο, το καμπαναριό, το οποίο έχει οικοδομηθεί με πελεκημένους ασβεστολιθικούς κύβους. Από αυτό δε κρέμεται 1 χειροκίνητη καμπάνα.
Στην περίβολο υπάρχει η πάνω πέτρα ενός χειροκίνητου μύλου, η οποία πιθανόν να χρονολογείται από τα πρώτα Βυζαντινά χρόνια του νησιού.
