Στο νοτιοανατολικότερο άκρο της Μεσογείου, πριν 90 εκατομμύρια χρόνια, γεννιόταν μια Θεά. Γεννιόταν η Αφροδίτη. Μαζί της "γεννιόταν" και ένα νησί, το οποίο έμελλε να καταστεί ένας επίγειος παράδεισος. Γεννιόταν η Κύπρος.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, η Θεά Αφροδίτη με την βοήθεια των Κύπριδων Νυμφών, προίκισε το νησί με τον κάθε λογής πλούτο και ομορφιά. Δημιούργησε όρη και βουνά και πάνω σε αυτά έφτιαξε πανέμορφες ρεματιές, λόγγους και πεδιάδες που τις κέντισε με ποτάμια, για να κυλούν στην κοίτη τους γάργαρα νερά.
Μα δεν σταμάτησε εκεί η Αφρογέννητη Θεά. Στόλισε τα όρη με χαλκό, χρυσό, ασήμι και ότι άλλο πολύτιμο μέταλλο, πέτρωμα και λίθο είχε στο θησαυροφυλάκιο της. Η κάθε γωνιά του νησιού, είχε τον δικό της χαρακτήρα. Σε αυτή τη γωνιά ο χαλκός, πιο κει ο χρυσός και το ασήμι, πάρα πέρα το μάρμαρο και ο μπεντονίτης και πιο κει ο ασβεστόλιθος.
Το νησί, ένα γυρογυάλι με ακτές δαντελωτές σαν Αλεξανδρινό κόσμημα, με εντολή του Ποσειδώνα, αφέθηκε στα χέρια της Θάλασσας για να το στολίσει όπως αυτή ήξερε καλύτερα.
Στην Αμμόχωστο έδωσε κοσμοπολίτικες αμμώδεις παραλίες. Στο Ριζοκάρπασο έφτιαξε τόσο άγριες ακτές που έμελλε να μείνουν για πάντα παρθένες. Στην Κερύνεια, έδωσε καθάρια νερά και στόλισε τις παραλίες με ελαφρόπετρα που τη μετέφερε απ' την Σαντορίνη. Στην Λάρνακα και στη Λεμεσό έδωσε παραλίες με γκρίζα λεπτόκοκκη άμμο και ζεστά νερά.
Στην πιο μακρινή, άγρια και παρθένα περιοχή του νησιού, την Πάφο, έδωσε ασβεστολιθικές ακτές που τις στόλισε με γκρεμούς και με μυστικές, απλησίαστες παραλίες τις οποίες φρόντισε να κρύψει καλά από τα μάτια των ανθρώπων, για να τις χαίρονται μόνο οι Θεοί.
Έδωσε εντολή και άφησε ελεύθερα η Θάλασσα τα νερά της για να παίξουν με τον ασβεστόλιθο και να φτιάξουν πανέμορφες σπηλιές, μέσα στις οποίες θα βρίσκουν καταφύγιο τα πλάσματα της. Τα νερά υπάκουσαν και "τρώγοντας" τον σκληρό βράχο, έφτιαξαν εκατοντάδες σπήλαια, τα οποία οι άνθρωποι, εκατομμύρια χρόνια μετά, τα ονόμασαν "Θαλασσινές Σπηλιές".
Τα χρόνια πέρασαν και ήταν 12 χιλιάδες πριν από σήμερα και είδε η Θεά το νησί της και είδε πως ήταν καλό. Ευχαριστήθηκε και θέλησε να το μοιραστεί με τους ανθρώπους. Θέλησε να δώσει σε αυτούς λίγη από την δική της χαρά γι' αυτό και φρόντισε να έρθουν απ' τα παράλια της Κιλικίας διασχίζοντας τα αβαθή νερά της Θρυλικής θάλασσας.
Τους ανθρώπους ακολούθησαν οι κατακτητές. Ο κάθε ένας από αυτούς, έπαιρνε λίγο από τον πλούτο του νησιού και μετά εξαφανιζόταν. Φοίνικες, Ασσύριοι, Αιγύπτιοι, Πέρσες, Ρωμαίοι, Σταυροφόροι, Φράγκοι, Ενετοί, Οθωμανοί και Άγγλοι ήταν ανάμεσα σε πολλούς που το σκλάβωσαν.
Οι κατακτητές χάλασαν όρη και βουνά. Πήραν τον χαλκό, πήραν τον χρυσό, πήραν το μάρμαρο. Ποτέ όμως δεν κατάφεραν να χαλάσουν εκείνα που η θάλασσα είχε δημιουργήσει. Ποτέ δεν τόλμησαν να αγγίξουν τις ακτές και πιο πολύ, ποτέ δεν πλησίασαν στις πανέμορφες θαλασσινές σπηλιές της Πάφου.
Έμειναν εκεί απείραχτες, ανόθευτες, παρθένες για να χαρίζουν στους κατοίκους του νησιού, μοναδικές εμπειρίες, γνώσεις, πανέμορφα ηλιοβασιλέματα και ρομαντικές βόλτες από ανθρώπους που αγαπιούνταν. Έμειναν εκεί, όπως τις είχε δημιουργήσει η θάλασσα, πριν εκατομμύρια χρόνια, για να χαρίζουν προστασία στα πλάσματα της.
Στα σύγχρονα χρόνια, η φυσική ομορφιά των θαλασσινών σπηλιών, ξεπέρασε τα όρια του μικρού νησιού της Αφροδίτης και χιλιάδες άνθρωποι, κάθε χρόνο, κατέφθαναν από κάθε γωνιά της γης για να βρεθούν έστω για λίγο, τόσο λίγο, όσο κρατά ένα ηλιοβασίλεμα, κοντά σε αυτήν την τόσο όμορφη και παρθένα περιοχή.
Ξημερώνοντας όμως το 2018, ήλθε ο άνθρωπος, εκείνος ο άνθρωπος που η θεά θέλησε να μοιραστεί μαζί του την ομορφιά του νησιού της, να καταστρέψει εκείνο που οι κάθε λογής κατακτητές δεν τόλμησαν να αγγίξουν. Ήλθε να καταστρέψει εκείνο που η θάλασσα χρειάστηκε εκατομμύρια χρόνια να δημιουργήσει, με σκοπό να προστατεύονται τα πλάσματα της. Ήλθε ο άνθρωπος να καταστρέψει τις θαλασσινές σπηλιές... και τις κατέστρεψε.
