Από αρχαιοτάτων χρόνων η Αλυκή Λάρνακας αποτελούσε έναν πολύ σπουδαίο και μοναδικό υγροβιότοπο, ο οποίος δεν ήταν ωφέλιμος μόνο στα πουλιά και τα ζώα αλλά πιο πολύ ήταν χρήσιμος στους ανθρώπους.
Την βόρεια όχθη της, επέλεξε η Θεά της ομορφιάς και του έρωτα, η Κύπριδα Αφροδίτη για να την κάνει κατοικία της. Στην τοποθεσία που η Θεά επέλεξε οι άνθρωποι έκτισαν υπέρλαμπρο Ιερό για να την τιμούν για τα πολύτιμα αγαθά που τους χάριζε. Το αλάτι και την πορφύρα.
Έτσι από τα αρχαία χρόνια, στις όχθες της Αλυκής κατεύθυναν χιλιάδες άνθρωποι από όλα τα μέρη της Κύπρου για να εφοδιαστούν με αλάτι, ένα αγαθό που ήταν και είναι απαραίτητο για την διατήρηση της ζωής. Πολύ αργότερα, οι διάφοροι κατακτητές του νησιού, φόρτωναν το αλάτι στα πλοία τους που προορισμό είχαν τις δικές τους Πατρίδες.
Στα χρόνια που το νησί ήταν υπό την κατοχή των Άγγλων, το μάζεμα του αλατιού, γινόταν πάνω σε συστηματική και επαγγελματική βάση. Το μάζευαν άνθρωποι, κυρίως από το χωριό Αραδίππου και το στοίβαζαν σε τεράστιους σωρούς τους οποίους δημιουργούσαν στην ανατολική όχθη της λίμνης.
Μετά την ανεξαρτησία της Κύπρου και από κακό προγραμματισμό, δόθηκε άδεια λειτουργίας σκοπευτηρίου δίπλα από την λίμνη με αποτέλεσμα σε αυτήν να καταλήγουν τα μολυβένια σφαιρίδια από τα πυροβόλα όπλα. Τα φλαμίνγκο που επισκέπτονταν κατά δεκάδες χιλιάδες την λίμνη, μαζί με τους μικροοργανισμούς που αποσπούσαν από τον βυθό της, έτρωγαν και τα σφαιρίδια. Παρατηρήθηκαν εκατοντάδες θάνατοι μέχρι οι ειδικοί να καταλάβουν το πρόβλημα.
Το σκοπευτήριο έκλεισε και προχώρησαν στην απαγόρευση στην συλλογή του αλατιού. Πιθανόν η πραγματική αιτία που η αλυκή θεωρήθηκε σαν μολυσμένη και το αλάτι της κρίθηκε σαν ακατάλληλο για ανθρώπινη κατανάλωση, να βρίσκεται κρυμμένη πίσω από κάποια συμφέροντα εισαγωγέων αλατιού.
Το άλλο αγαθό που η λίμνη έδινε στους ανθρώπους ήταν η πορφύρα. Μια χρωστική ουσία που την παρήγαγαν κατά την διάρκεια του Χειμώνα, τα όστρακα που ευδοκιμούσαν στον βυθό της. Αυτή την χρωστική, οι άνθρωποι την μάζευαν και την μοσχοπουλούσαν σε εμπόρους που προσέρχονταν για αυτό τον σκοπό στις όχθες της λίμνης από τις γειτονικές προς το νησί, χώρες.
Οι άνθρωποι που ασχολούνταν με το μάζεμα του αλατιού αλλά και αυτοί που μάζευαν την πορφύρα, είχαν δημιουργήσει ένα στενό δρόμο ο οποίος ξεκινούσε από την ανατολική όχθη της λίμνης και αφού ακολουθούσε βορειοδυτική πορεία, μετά από 4000 μέτρα, ενωνόταν με τον δρόμο που οδηγούσε στο λιμάνι της πόλης.
Στο μέσω της διαδρομής των 4000 μέτρων υπήρχε το Ιερό της Αφροδίτης το οποίο προσέφερνε στους εμπόρους αλλά και στους ταξιδιώτες, χώρο για ξεκούραση και διασκέδαση.
Αυτόν λοιπόν τον αρχαίο δρόμο, το τμήμα δασών της Κύπρου, τον μετέτρεψε σε μονοπάτι μελέτης της φύσης. Έχει την αφετηρία του συμβολικά στον χώρο όπου οι αρχαίοι εργάτες στοίβαζαν σε πυραμίδες το αλάτι.
Συμβολικός και ο τερματισμός του μονοπατιού που βρίσκεται στο αρχαίο υδραγωγείο της πόλης, το οποίο μετέφερνε ένα άλλο πολύτιμο αγαθό στους κατοίκους. Το νερό.
Έτσι και τα τέσσερα στοιχεία που διαδραμάτισαν σημαντικό έως και καθοριστικό ρόλο στην ζωή των «Σκαλιωτών», δηλαδή, η Θεά Αφροδίτη, η Αλυκή, το Αλάτι και το Νερό, ενώνονται ξανά και μετατρέπονται και πάλι σε πόλο έλξης χιλιάδων ανθρώπων, τόσο ντόπιων όσο και ξένων.
Αυτό θα το διαπιστώσετε αν περπατήσετε το πολύ εύκολο μονοπάτι μελέτης της φύσης «Αλυκής Λάρνακας» το οποίο έχει μήκος 3875 μέτρα ακριβώς.
Στη διαδρομή θα συναντήσετε εκατοντάδες ανθρώπους να το περπατούν. Θα δείτε παρατηρητές πουλιών οι οποίοι με τα κιάλια τους θα παρατηρούν για ώρες τα σμήνη πουλιών που τρέφονται και διαβιούν στην λίμνη.
Θα δείτε φωτογράφους να συνωστίζονται στις όχθες της λίμνης, που σκοπό θα έχουν να εξασφαλίσουν ένα καλό φωτογραφικό κλικ.
Αν θέλετε να πατήσετε πάνω στο ίδιο χώμα που τα γυμνά πόδια της Θεάς του Έρωτα και της Ομορφιάς, περπάτησαν, τότε το μονοπάτι της Αλυκής Λάρνακας είναι η καλύτερη επιλογή σας.
