Στην δυτική πλαγιά της κοιλάδας του ποταμού Κούρη και σε απόσταση 23 χιλιομέτρων από την πόλη της Λεμεσού συναντάμε το χωριό Άγιος Γεώργιος Αγκαθιώτης ή όπως είναι πιο γνωστό Άγιος Γεώργιος Συλίκου.
Ονομάζεται «Άγιος Γεώργιος Συλίκου» από το γεγονός ότι συνορεύει με το χωριό «Συλίκου» που είναι μεγαλύτερο και αρχαιότερο. Ονομάζεται όμως και «Αγκαθιώτης». Για να καταλάβουμε το γιατί, θα πρέπει να ανατρέξουμε στην Λαϊκή τοπική παράδοση.
Το χωριό κτίστηκε λίγα χρόνια πριν το τέλος της Τουρκοκρατίας μέσα σε μια περίοδο όπου οι Οθωμανοί Τούρκοι κατακτητές του νησιού, προέβαιναν σε συστηματικές λεηλασίες στην ενδοχώρα και κυρίως στα ορεινά χωριά της περιοχής Τροόδους. Όλα τα χωριά της ορεινής Λεμεσού είχαν λεηλατηθεί και βεβηλωθεί εκτός από τον Άγιο Γεώργιο.
Οι λεγεώνες των Τούρκων στρατιωτών ενώ είχαν οπτική επαφή από μακριά με το χωριό, όταν κατέβαιναν στην κοίτη του ποταμού και δοκίμαζαν να ανηφορίσουν προς το οροπέδιο που ήταν κτισμένο, έχαναν τον δρόμο τους και «πελαγοδρομούσαν» μέσα σε στενά μονοπάτια που καλύπτονταν από θάμνους που διέθεταν σκληρά και μακριά αγκάθια. Όταν κατάφερναν να βρουν τον δρόμο τους, διαπίστωναν ότι αντί να βρίσκονται στο χωριό που ήθελαν να λεηλατήσουν, βρίσκονταν στον χώρο από όπου είχαν εκκινήσει.
Η μία προσπάθεια διαδεχόταν την άλλη και τα χρόνια περνούσαν χωρίς να καταφέρουν να λεηλατήσουν τον Άγιο Γεώργιο. Από όποια κατεύθυνση και αν δοκίμαζαν να μπουν στο χωριό, η προσπάθεια τους κατέληγε σε αποτυχία. Έτσι τελείωσε η Τουρκοκρατία και το χωριό δεν κατάφεραν να το λεηλατήσουν.
Οι κάτοικοι θεώρησαν ότι αυτό συνέβαινε διότι ο πολιούχος Άγιος τους, τους προστάτεψε με το να φυτρώσουν γύρω από το χωριό αυτοί οι αγκαθωτοί θάμνοι, έτσι έδωσαν στον Άγιο Γεώργιο την προσωνυμία «Αγκαθιώτης» όπως επίσης και στο χωριό τους.
Το χωριό είναι κτισμένο ως επί το πλείστον με πέτρα, τα σπίτια διώροφα με ψηλά περιτοιχίσματα και διαθέτουν μεγάλη εσωτερική αυλή. Το ανώι διαθέτει απαραίτητα το σκεπαστό ξύλινο μπαλκόνι και οι αυλές μια μεγάλη ποικιλία από ανθοφόρα φυτά, την κληματαριά , την λεμονιά και στα πιο πολλά θα δείτε επιτραπέζιες ποικιλίες πορτοκαλιάς.
Περπατώντας στα στενά και με πέτρινες πλάκες στρωμένα δρομάκια, εκτός από την χαρακτηριστική αρχιτεκτονική των σπιτιών, τα άνθη και τα δένδρα που θα τα συναντήσετε παντού, θα δείτε και θα θαυμάσετε τα κυκλάμινα. Τα κυκλάμινα που φυτρώνουν πάνω στους πέτρινους τοίχους των σπιτιών. Ένα θέαμα που πραγματικά είναι εντυπωσιακό.
Η κάθε γειτονιά διαθέτει την δική της πετρόκτιστη βρύση, ενώ δυτικά του χωριού, υπάρχει η παλαιά βρύση από την οποία οι κάτοικοι προμηθεύονταν το πόσιμο νερό που χρειάζονταν για την καθημερινότητα τους.
Ανατολικά του παλαιού πυρήνα αλλά και της νέας εκκλησίας που είναι αφιερωμένη στον Άγιο Γεώργιο, βρίσκονται τα γραφεία του κοινοτικού συμβουλίου και στον ίδιο χώρο, το δημοτικό σχολείο. Η άλλοτε αυλή του δημοτικού, μετατράπηκε σε κοινοτικό πάρκο, από το οποίο θα έχετε πανοραμική θέαση των γύρω χωριών τα οποία «σκαρφαλώνουν στην ανατολική πλαγιά της κοιλάδας του Κούρη. Η εικόνα της κοιλάδας, όπως την διαμόρφωσε μέσα από το πέρασμα εκατομμυρίων ετών ο ποταμός θα σας εντυπωσιάσει.
