Μια μικρή εκκλησία, αφιερωμένη σε έναν από τους πιο Θαυματουργούς Αγίους της Χριστιανοσύνης, βρίσκεται κτισμένη νότια του χωριού Βουνί της επαρχίας Λεμεσού.
Την συναντάμε καθώς ταξιδεύουμε από το Βουνί προς την Λεμεσό, εκατό μόνο μέτρα μετά την μεγάλη εκκλησία που είναι αφιερωμένη στη Παναγία Περαβουνιώτισσα, πάνω στην κορυφογραμμή και από κάτω η κοιλάδα του ποταμού Κρυού.
Η μικρή αλλά πολύ όμορφη αρχιτεκτονικά εκκλησία, αφιερώθηκε στον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο και χιλιάδες είναι οι πιστοί που την επισκέπτονται, αιτούμενοι την Χάρη του Θαυματουργού Αγίου.
Ποιος ήταν ο Ιωάννης ο Ρώσος και πως Αγίασε;
Για να βρούμε την απάντηση θα πρέπει να «ταξιδέψουμε» πίσω στο 1711 και στα πεδία των μαχών που μαίνονταν μεταξύ Ρώσων και Τατάρων. Με το μέρος των Ρώσων, πολεμούσε και ο νεαρός Ιωάννης. Για κακή του τύχη, συνελήφθη αιχμάλωτος από τους Τατάρους και πωλήθηκε σαν σκλάβος σε Τούρκο Αγά.
Ο Τούρκος του ζήτησε να αλλαξοπιστήσει και να του χαρίσει την ζωή. Ο νεαρός Ιωάννης του απάντησε πως προτιμούσε τον θάνατο παρά να αρνηθεί τον Χριστό. Αν τον άφηνε όμως να τιμά την πίστη του ανενόχλητος θα τον υπηρετούσε όπως κανένας άλλος δούλος του.
Ο Αγάς εντυπωσιάστηκε από την αποφασιστικότητα του Ιωάννη και τον κράτησε ζωντανό. Του πρόσφερε σπίτι και πλούσιο φαγητό, σε αντάλλαγμα τις υπηρεσίες του. Ο Άγιος προτίμησε να μένει στον στάβλο μαζί με τα άλογα. Εκεί κοιμόταν και εκεί έζησε για πολλά χρόνια.
Από την μέρα που ο Άγιος πάτησε το πόδι του στο σπίτι του Αγά, όλα άλλαξαν. Οι αγροί του καρπούσαν κάθε χρόνο. Τα κοπάδια του, αυξάνονταν όλο και πιο πολύ. Όλα στην ζωή του ήταν ρόδινα. Ο Αγάς το απόδωσε στον νεαρό Ιωάννη.
Του ζήτησε και πάλι να εγκαταλείψει τον στάβλο και να μετακομίσει στο σπίτι, αλλά και ο Άγιος αρνήθηκε για άλλη μια φορά. Αφοσιωμένος στην πίστη του, για όσο καιρό ζούσε, κάθε βράδυ, μετέβαινε μυστικά στον Ναό του Αγίου Γεωργίου και μέσα στο σκοτάδι, υμνούσε και δοξολογούσε τον Χριστό.
Στα σαράντα του χρόνια, μετά από σοβαρή ασθένεια, εγκατέλειψε τον ανθρώπινο κόσμο. Μεγάλος αριθμός Χριστιανών και Μουσουλμάνων, πίστευαν στην Αγιότητα του Ιωάννη. Πήραν το λείψανο του και το τοποθέτησαν κάτω από την Αγία Τράπεζα του ναού που τόσο πολύ αγαπούσε ο Άγιος όσο βρισκόταν εν ζωή.
Με την πάροδο εκατό χρόνων, το 1832, μπαίνοντας στην πόλη Προκόπιο, ο στρατός του Ογλού Οσμάν, αφού την λεηλάτησε παρέδωσε το ιερό λείψανο στην πυρά. Για ώρες οι Τούρκοι στρατιώτες προσπαθούσαν να το κάψουν. Αυτό όμως δεν έπαθε τίποτα. Αφού οι φλόγες έσβησαν, είδαν έντρομοι το Ιερό λείψανο να μοσχοβολά και να λάμπει. Τρομοκρατημένοι εγκατέλειψαν τις προσπάθειες τους, ομολογώντας το θαύμα που έγινε.
Σε πολύ λίγο χρόνο, σε ολόκληρη την Μικρά Ασία, όλοι μιλούσαν για τα Θαύματα του Αγίου Ιωάννη Του Ρώσου.
Κατά το έτος 1924, τον Σεπτέμβριο, μυστικά από τις Τούρκικες αρχές, μεταφέρθηκε στην Ελλάδα το άθικτο σκήνωμα του Αγίου. Στην Εύβοια, πρόσφυγες από το Προκόπιο Μ. Ασίας, έκτισαν νέο χωριό και νέον περίλαμπρο Ναό και μέσα τοποθέτησαν το σκήνωμα του Αγίου.
Ο Άγιος συνεχίζει να «ζει» και να θαυματουργεί. Αξιόπιστοι μάρτυρες, δηλώνουν ότι είδαν τον Άγιο, με στολή στρατιώτη στον πόλεμο στην Σερβία, να περιθάλπει και να σώζει Ορθόδοξους στρατιώτες. Τα θαύματα του Αγίου δεν έχουν τέλος. Ακόμα και από την Κύπρο, επισκέπτονται τον Ναό του και το μαρτυρούν τα «δώρα» και τα τάματα που βρίσκονται σε αυτόν. Ένα μπαστούνι μιας γριάς από το χωριό Φρέναρος, η οποία επισκέφτηκε τον Άγιο, υποβασταζόμενη από αυτό, το άφησε ακουμπισμένο στην Λάρνακα του Αγίου, αφού δεν το χρειαζόταν πια.
