Μέσα σε περιβάλλον που χαρακτηρίζεται από απότομες και επικλινείς βουνοπλαγιές οι οποίες καταλήγουν στο βάθος της κοιλάδας που σχημάτισε ο ποταμός Λιμνάτης, βρισκόταν κτισμένο το χωριό «Κορφή». Από την τοποθεσία που ήταν κτισμένο, πήρε και το όνομα του. Το ονόμασαν «Κορφή», αφού βρισκόταν στην κορυφή (κορφή) του βουνού.
Οι κάτοικοι, στο κέντρο του, έκτισαν εκκλησία και την αφιέρωσαν στην Παναγία την Χρυσοκορφήτισσα. Λίγα μέτρα από την εκκλησία, υπήρχε πηγή πόσιμου νερού. Την έκτισαν με πέτρα και δημιούργησαν δύο βρύσες, για να προμηθεύονται το πολύτιμο αγαθό του νερού.
Τα σπίτια ήταν κτισμένα με πέτρα την οποίαν λατόμησαν από τα γύρω βουνά. Η αρχιτεκτονική τους, αποκαλύπτει και την περίοδο που το χωριό δημιουργήθηκε. Σπίτια διώροφα, με μεγάλες εξώθυρες και μεγάλα παράθυρα στο ισόγειο, χωρίς εσωτερική αυλή, μαρτυρούν ότι το χωριό δεν δεχόταν επιθέσεις από πειρατές ή τους Τούρκους Οθωμανούς. Αυτό σημαίνει ότι κτίστηκε μετά το τέλος της Τουρκοκρατίας ή λίγο πριν το τέλος της που ήταν το έτος 1878.
Το μέγεθος του μοναδικού κτηρίου που είναι άθικτο, αυτό δηλαδή της εκκλησίας, δείχνει και την ευμάρεια και την ανάπτυξη του χωριού. Κύρια ασχολία των κατοίκων ήταν η αμπελοκαλλιέργεια.
Ο χρόνος όμως απέδειξε ότι οι πρώτοι οικιστές του, έκαναν λάθος επιλογή τοποθεσίας. Το βουνό που στην κορυφή του έκτισαν το χωριό τους, αποτελείτο από πετρώματα που ήταν σαθρά. Οι εναλλασσόμενες στρώσεις των μαλακών και σκληρών ιζηματογενών πετρωμάτων, που κανονικά θα έπρεπε να δώσουν μια στερεή βάση στο χωριό, ήταν κατακερματισμένες.
Αυτό, επέτρεπε στα πετρώματα να απορροφούν πολύ γρήγορα και σε περισσότερες ποσότητες το νερό της βροχής. Σε μια τέτοια περίπτωση, τα πετρώματα καταρρέουν, δημιουργώντας μεγάλες κατολισθήσεις.
Αυτό συνέβη στο βουνό που ήταν κτισμένο το χωριό Κορφή. Στο τέλος της δεκαετίας του ’60 το 1969 και κατά την διάρκεια του χειμώνα μετά από έντονες και παρατεταμένες βροχές το βουνό κατέρρευσε, δημιουργώντας στα σπίτια τεράστιες ζημιές. Μετά από επιστημονικές μελέτες, κρίθηκε ακατάλληλο και επικίνδυνο για τους κατοίκους οι οποίοι μετακινήθηκαν δύο χιλιόμετρα νότια, στην κορυφή άλλου βουνού όπου και έκτισαν το νέο τους χωριό.
Το εγκαταλελειμμένο, ερειπώθηκε και η φύση με την πάροδο του χρόνου, αποκαθιστά το περιβάλλον στην μορφή που ήταν πριν ο άνθρωπος κτίσει το χωριό. Παραμένουν κάποια σπίτια τα οποία αποτελούν πόλο έλξης για όσους αρέσκονται στην μελέτη της παραδοσιακής Κυπριακής αρχιτεκτονικής, η οποία ακολουθεί τις ανάγκες κάθε εποχής και κάθε περιοχής του νησιού.
