Βορειοανατολικά του χωριού Φικάρδου στην τοποθεσία «Στενοκάμπια» (στενοί και μικρής έκτασης κάμποι) και πάνω στην ανατολική όχθη του ποταμού Κούτης υπάρχει η Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου.
Στην θέση της Μονής από τα πρώτα Χριστιανικά χρόνια υπήρχε μικρό εξωκλήσι αφιερωμένο στον Άγιο Ιωάννη. Ξεχασμένο μέσα στο σκληρό τοπίο που δημιούργησε ο ποταμός και απρόσιτο από τους διαβάτες λόγω της συνεχής ροής του ποταμού, ο χρόνος το κατέστησε ετοιμόρροπο. Μέρος της οροφής είχε πέσει με αποτέλεσμα το νερό της βροχής να εισέρχεται εντός του Ναού. Οι πέτρινοι τοίχοι είχαν σκεβρώσει και αρκούσε ένα δυνατός άνεμος για να το σωριάσει στο έδαφος.
Η αγάπη κάποιων ανθρώπων προς το μικρό εξωκλήσι τους οδήγησε στην Ιερά Μονή Αγ. Ηρακλειδίου, ζητώντας από τις μοναχές να ενδιαφερθούν για την προστασία του. Τότε 3 μοναχές αποφάσισαν και εγκατέλειψαν την Μονή Αγίου Ηρακλειδίου και μετέβησαν στο μικρό εξωκλήσι μετατρέποντας το σε Μοναστήρι.
Στην αρχή τοποθέτησαν κάποια πρόχειρα καταλύματα και προσπάθησαν με τα πενιχρά έσοδα που είχαν να το επιδιορθώσουν. Η ζημιά που είχε πάθει όμως ήταν τόσο μεγάλη που κρίθηκε από αρμόδιους επιστήμονες σαν ακατάλληλο για επιδιώρθωση. Το δίλημμα για τις 3 μοναχές ήταν μεγάλο. Έπρεπε να πάρουν μια απόφαση. Στο τέλος υπάκουσαν στους επιστήμονες και το εκκλησάκι κατεδαφίστηκε.
Στην θέση του έκτισαν νέο Ναό. Έκτισαν με πέτρα μια βασιλική. Την στέγασαν με ξύλινη δίρριχτη και οξυκόρυφη κεραμοσκεπή και δημιούργησαν γύρω από αυτήν το μοναστήρι τους.
Από την πρώτη μέρα που η Άγια εικόνα του Ιωάννου του Θεολόγου, μπήκε στον νέο Ναό άρχισαν να γίνονται θαυμαστά πράγματα. Το ένα θαύμα διαδεχόταν το άλλο. Παρόλο που έχουμε καταγράψει δεκάδες από αυτά, θα σας αναφέρουμε μόνο μερικά και αυτό γιατί οι 3 μοναχές ετοιμάζουν και θα εκδώσουν σχετικό βιβλιάριο.
Κατά την διάρκεια των εργασιών που διεξάγονταν βόρεια του καθολικού για την ανέγερση κελιών, νεαρός που βρισκόταν στην οροφή των κτηρίων έχασε την ισορροπία του και κατέπεσε στο κενό. Το ύψος ήταν και είναι μεγαλύτερο από 50 μέτρα. Στο βάθος το έδαφος καλυπτόταν κυρίως από πυκνούς βάτους. Οι άλλοι εργάτες έτρεξαν να βοηθήσουν τον συνάδελφο τους. Κατεβαίνοντας τον κρημνό βρήκαν τον νεαρό να κάθεται σώος και αβλαβής και χωρίς έστω μια γρατσουνιά στην μοναδική περιοχή που δεν υπήρχαν βάτοι.
Τον ρώτησαν τι έγινε και αυτός τους είπε, ότι καθώς έπεφτε ένοιωσε κάποιο χέρι να τον κρατά και να τον κατεβάζει σιγά σιγά μέχρι που φθάνοντας ένα μέτρο από το έδαφος, το χέρι τον παράτησε και αυτός στάθηκε στα πόδια του χωρίς να πάθει κανένα κακό.
Δεν πέρασαν πολλές μέρες από το πιο πάνω και μία από τις μοναχές βλέπει κάποιο γνωστό της να εισέρχεται από την κύρια είσοδο της Μονής, συνοδευόμενος από ένα ξανθό, όμορφο και ψηλό νεαρό. Τους χαιρέτησε και ρώτησε τον γνωστό της ποιος είναι ο νεαρός. Απόρησε αυτός και της είπε ότι δεν είχε κανένα μαζί του. Αυτή γέλασε και του είπε να μην την πειράζει και να της συστήσει τον ξένο. Ο άνθρωπος κατάλαβε ότι κάτι υπερφυσικό συνέβαινε γύρω του και με φωνή που έτρεμε της είπε και πάλι ότι ήταν μόνος του. Τότε η μοναχή άπλωσε το χέρι για να καλωσορίσει τον ξένο της και αυτός αφού της φίλησε το χέρι της χαμογέλασε, χάθηκε.
Λίγες μέρες μετά από αυτό, κοπέλα της περιοχής που βρίσκεται το Μοναστήρι, προσήλθε σε αυτό για να προσκυνήσει και να αιτηθεί την βοήθεια του Αγίου Ιωάννου γιατί δεν μπορούσε να τεκνοποιήσει. Μιλώντας με τις 3 μοναχές τους είπε το πρόβλημα της και τους ζήτησε να προσευχηθούν και να «μεσολαβήσουν» προς τον Άγιο. Έτσι και έγινε. Δεν πέρασαν πολλές μέρες και η ίδια κοπέλα διάβαινε και πάλι το κατώφλι της Μονής. Η αγωνία ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της. Μπήκε στην εκκλησία, γονάτισε και προσευχήθηκε. Κάθισε αρκετή ώρα στην συνέχεια μέσα στον Ναό σαν να περίμενε κάτι.
Την αναζήτησαν οι μοναχές και την έψαξαν. Αφού την βρήκαν χωρίς να της μιλήσουν κάθισαν δίπλα της σαν να και περίμεναν και αυτές κάτι. Ξαφνικά την απόλυτη σιωπή που επικρατούσε μέσα στον Ναό την διατάραξε το κουδούνισμα του τηλεφώνου.
- Είστε έγκυος , της είπε η φωνή της γιατρού της.
Η κοπέλα γέννησε δίδυμα και το ένα κοριτσάκι σήμερα λέγεται Ιωάννα.
Απέναντι από την κεντρική είσοδο της Μονής υπάρχει ένας ξύλινος σταυρός. Στην ερώτηση μου προς τις μοναχές γιατί βρίσκεται εκεί πήρα μια συνταρακτική όσο και αληθινή ιστορία που έχει σχέση με μία από τις 3 μοναχές.
- Πριν κτίσουμε το μοναστήρι η περιοχή που βλέπεις ήταν ένας πανύψηλος και κατακόρυφος κρημνός. Έπρεπε να ισοπεδώσουμε την κορυφή του λόφου και με τα υλικά που θα βγάζαμε να γεμίσουμε το κενό. Το αυτοκίνητο μου το έβαζα εκεί (μου δείχνει μια τοποθεσία που απείχε 100 μέτρα) για να μην είναι κοντά στον χώρο εργασίας των μηχανημάτων. Ένα πρωί πριν έλθουν οι εργολάβοι θα κατέβαινα με το αυτοκίνητο στη πόλη για προμήθειες. Μόλις μπήκα στο όχημα και πριν ακόμα τοποθετήσω το κλειδί για να το ξεκινήσω, αυτό πήρε μόνο του μπροστά. Καθώς το αυτοκίνητο βρισκόταν σε κατηφορικό δρόμο, άφηνα την όπισθεν για μεγαλύτερη προστασία. Το αυτοκίνητο τότε ανάπτυξε μεγάλη ταχύτητα τόση που τα ελαστικά σήκωναν μεγάλο νέφος σκόνης και αφού διάνυσε την απόσταση των εκατόν μέτρων, κατέπεσε στο κρημνό, στο σημείο που είδες τον ξύλινο σταυρό. Βγήκα από αυτό, χωρίς να πάθω τίποτα, ούτε την παραμικρή γρατσουνιά όπως επίσης και το αυτοκίνητο μου. Δεν έσπασε ούτε ένα μικρό φαναράκι.
Οι επεμβάσεις του Αγίου τα τελευταία 3 χρόνια συνεχίζονται πολύ συχνά και αυτός αποτελεί ένας από τους πολλούς λόγους που ο Ναός του δέχεται δεκάδες επισκέψεις καθημερινώς όχι μόνο από Κύπριους αλλά και από ξένους.
Το Μοναστήρι δεν έχει καμιά περιουσία. Ούτε κτηματική ούτε χρηματική. Όταν βρεθείτε όμως στην αυλή του, οι μοναχές θα σας φιλέψουν με κάθε καλό που οι ίδιες παράγουν σε μικρό αγρό που υπάρχει βόρεια από αυτό.
Η Μονή είναι πάντοτε ανοικτή και το ωράριο που αναγράφεται στην είσοδο είναι τυπικό.
Η Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννη Του Θεολόγου και η ύπαρξη της αποτελεί τρανό παράδειγμα της πίστης και την δύναμη ψυχής που έχουν τρεις γυναίκες μοναχές.
Πανηγυρίζει την 8ην Μαΐου και την 26ην Σεπτεμβρίου
