Στο χωριό Άγιος Θεόδωρος Σολέας, το όνομα του οποίου έχει συνδεθεί με την χειρότερη περιβαλλοντική καταστροφή που έχει συμβεί στο νησί μετά τον βομβαρδισμό των δασών του το 1974 από τους Τούρκους εισβολείς, και στην ανατολική όχθη του ποταμού Ατσά, υπάρχει ένας πολύ όμορφος όσο και μικρός εκδρομικός χώρος.
Στον εκδρομικό υπάρχουν όλα κι όλα 8 ξύλινα τραπέζια με καθίσματα τα οποία μπορούν να εξυπηρετήσουν περίπου 45 ανθρώπους, από τα οποία τα 4 βρίσκονται κάτω από στεγασμένο χώρο. Δεν παρέχει καμία άλλη εξυπηρέτηση παρά μόνο πόσιμο νερό. Η εξήγηση είναι απλή.
Στην ανατολική όχθη του ποταμού, από τα πανάρχαια χρόνια υπήρχε η μοναδική στην περιοχή βρύση με πόσιμο νερό. Το νερό της ανάβλυζε από την ρίζα της πολύ ψηλής και σχεδόν κάθετης πλαγιάς που σχημάτισε ο ποταμός Ατσάς στο πέρασμα του χρόνου και την οποία σκίαζαν πανύψηλα δέντρα κυρίως τρεμιθιές.
Οι κάτοικοι του χωριού, για να μπορούν να προσεγγίζουν την βρύση και να παίρνουν το απαραίτητο νερό για τους ιδίους, τα ζώα και τα σπίτια τους, έφτιαξαν ένα μονοπάτι πάνω στην επικλινή πλαγιά και στο σημείο όπου βρισκόταν η βρύση, σχημάτισαν με πέτρα σκαλοπάτια.
Όπως σε κάθε χωριό του νησιού εκείνα τα χρόνια, η βρύση ή η κάθε βρύση αποτελούσε την δικαιολογία και την αιτία έτσι ώστε οι κοπέλες να συναντώνται κρυφά με τους αγαπημένους τους, είτε για να ανταλλάξουν μια κρυφή ματιά ή ένα φευγαλέο και δήθεν απρόσεκτο άγγιγμα.
Τα κορίτσια με την στάμνα στον ώμο, να στέκονται σε απόσταση από την βρύση και τα παλληκάρια, τα οποία δήθεν γέμιζαν και ξαναγέμιζαν τα νεροκόλοκα τους, που τελειωμό δεν είχαν, να μιλούν χαμηλοφώνως, τρέμοντας από την αγωνία τους μην τους ακούσει κανείς. Έτσι και στην Κρύα Βρύση του Αγίου Θεοδώρου Σολέας, οι κάτοικοι συνέρρεαν για το νερό της, για κουβέντα, για ξεκούραση, δημιουργώντας έτσι όμορφες ιστορίες και θύμησες.
Τα χρόνια πέρασαν και οι κάτοικοι ανακάλυψαν ότι υπήρχε άλλος, πιο εύκολος τρόπος να προμηθεύονται νερό. Έφτιαξαν μεγάλα και τσιμεντένια ντεπόζιτα, άπλωσαν στην γης σιδερένιους σωλήνες και τους οδήγησαν στα σπίτια τους. Δεν είχαν πλέον ανάγκη την Κρύα Βρύση.
Οι καιροί κύλησα και η βρύση χορτάριασε, το μονοπάτι χάλασε και εξαφανίστηκε κάτω από την άγρια βλάστηση. Έμειναν μόνο τα πέτρινα σκαλοπάτια που οδηγούσαν στο κρύο νερό, για να θυμίζουν στις νεότερες γενεές την σημασία που είχε στην επιβίωση των ανθρώπων.
Στα πρόσφατα χρόνια, οι κάτοικοι θυμήθηκαν την Κρύα βρύση. Θυμήθηκαν τις ιστορίες που έφτιαχναν, περιμένοντας με τις ώρες τα κορίτσια να φανούν και θέλησαν να την εξωραΐσουν και να την εντάξουν και πάλι στην καθημερινότητα τους.
Ξεχέρσωσαν την πλαγιά και φύτεψαν ανθοφόρους θάμνους και δέντρα. Ισοπέδωσαν μέρος της όχθης και έφτιαξαν πλακόστρωτη πλατεία. Καθάρισαν και «έντυσαν» την κοίτη του ποταμού με τσιμέντο και πάνω από αυτήν έστησαν ξύλινη γέφυρα.
Μέσα στην πλατεία τοποθέτησαν εκδρομικά τραπέζια, κάποια από αυτά τα σκίασαν και τα κάλυψαν με ξύλινο στέγαστρο, για να μαζεύονται όπως παλιά γύρω από την βρύση και να λένε τις ιστορίες τους, παλιές και νέες.
Ο χώρος είναι πανέμορφος και για να τον χαίρονται οι κάτοικοι και τα βράδια, τον ηλεκτροδότησαν, δημιουργώντας έτσι έναν μικρό, πανέμορφο χώρο, όχι μόνο για τους ιδίους αλλά και για όλους εμάς όπου ο κάθε ένας, μπορεί με τους φίλους του, την οικογένεια του, να τον επισκεφτεί και να περάσει όμορφες στιγμές. Μέρα ή νύχτα.
