Τα βουνά της Κύπρου έχουν σκαφτεί πολλές φορές από πολλούς κατακτητές με μόνο γνώμονα το κέρδος που θα είχαν από τα πολύτιμα μέταλλα που έκρυβαν τα σπλάχνα τους. Τα δε δάση της Κύπρου έχουν υλοτομηθεί τουλάχιστον 3 φορές και το ξύλο τους χρησιμοποιήθηκε για την παραγωγή της απαραίτητης θερμότητας που ήταν αναγκαία για τον διαχωρισμό των πολύτιμων μετάλλων. Για αυτό, ένα «έμπειρο» μάτι, θα προσέξει εκατοντάδες αρχαία μεταλλεία, τα οποία «κρύβονται» κάτω από καινούργια δάση αλλά και πολλά που ακόμα βρίσκονται σε λειτουργία.
Στην περισσότερες των περιπτώσεων, ένα μεταλλείο, καταστρέφει για πολλές εκατονταετίες ή και για πάντα μια περιοχή. Ένα όμως από αυτά είναι η αιτία της δημιουργίας ενός φανταστικού τοπίου το οποίο εύκολα μπορεί κάποιος να χαρακτηρίσει «παράδεισο».
Το αρχαίο αυτό μεταλλείο, βρίσκεται 20 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της πρωτεύουσας του νησιού και η περιοχή που δημιούργησε απλώνεται βορειοδυτικά του χωριού Καμπιά και στην συνέχεια «σκαρφαλώνει» στα όρη που καλύπτονται από το δάσος "Αδελφοί".
Η περιοχή λέγεται «Λόφοι των Αγγέλων» και όχι άδικα, αφού καλύπτεται από πανύψηλα πεύκα και «χαράσσεται» από δεκάδες μικρές και μεγάλες ρεματιές που στην συνέχεια καταλήγουν στον ποταμό Πεδιαίο ο οποίος με τη σειρά του δημιουργεί μια πανέμορφη λίμνη νότια της Ταμασσού.
Οι λόφοι των Αγγέλων, ακριβώς λόγω της ύπαρξης του μεταλλείου, είναι «χαραγμένη» με δεκάδες αρχαία μονοπάτια, τα οποία σε οδηγούν μέσα από παρθένες περιοχές του δάσους και άλλοτε σε ανεβάζουν σε κατακόρυφες και πανύψηλες πλαγιές λόφων. Σήμερα σε αυτές φωλιάζουν εκατοντάδες άγρια περιστέρια, που με την συμπεριφορά τους εντυπωσιάζουν τον περιπατητή. Στη συνέχεια σε κατεβάζουν μέχρι την κοίτη του ποταμού ο οποίος έχει δημιουργήσει στο πέρασμα των αιώνων ένα τοπίο μοναδικό και όμορφο αλλά συνάμα σκληρό και κακοτράχαλο.
Στον δρόμο σου θα συναντήσεις ροές νερών που το κελάρυσμα τους έχει εμπνεύσει ποιητές και ζωγράφους να πηγάζουν μέσα από τα σπλάχνα των λόφων και τα οποία δημιουργούν ρυάκια και μικρούς ποταμούς.
Ακολουθώντας τα αρχαία μονοπάτια, θα φθάσεις στην είσοδο του Δρακοντόσπηλιου, του σπηλαίου που χρησιμοποιούσαν οι κάτοικοι των γύρω χωριών, πριν από 2000 χρόνια για να κρύβονται σε περιόδους επιδρομών. Το σπήλαιο αποτελείται από δεκάδες στοές και διακλαδώσεις και κάποιες από αυτές σε οδηγούν πολύ βαθιά μέσα στη γη.
