Το ακριτικό χωριό Μάμμαρι, βρίσκεται 2 χιλιόμετρα βόρεια της Κοκκινοτριμιθιάς και 16 χιλιόμετρα δυτικά της Λευκωσίας. Το μεγαλύτερο μέρος της γης που κατέχει το χωριό, αλλά και το μεγαλύτερο μέρος του ιδίου του χωριού, βρίσκεται μέσα στην νεκρή ζώνη.
Περπατήσαμε στους δρόμους. Το χωριό φαίνεται να έχει αφεθεί στην μοίρα του. Οι δρόμοι γεμάτοι σκουπίδια. Τα σκυλιά ελεύθερα τριγυρίζουν στις γειτονιές. Σχολεία παρατημένα πριν ολοκληρωθεί το κτίσιμο τους. Τα παιδιά του Δημοτικού ξεκίνησαν σήμερα την νέα χρονιά, στο παλιό δημοτικό, που εκτός της άσχημης κτιριακής κατάστασης του, η πρόσβαση σε αυτό είναι πολύ επικίνδυνη.
Προσπαθήσαμε να βρούμε κάποιον. Οι δρόμοι άδειοι. Τελικά έξω από το καφενείο βρήκαμε κάποιον κάτοικο. "Μας εγκατέλειψαν όλοι", απάντησε στις ερωτήσεις μας. "Πριν χρόνια το Μάμμαρι πήρε πρώτο βραβείο για την καθαριότητα των δρόμων του. Τώρα δεν υπάρχουν λεφτά. Το χωριό σιγά σιγά πεθαίνει. Οι νέοι πάνε στην πόλη, δεν μένουν στο χωριό. Η κυβέρνηση έκτισε σπίτια και τα πούλησε σε ξένους. Από τον καιρό που ήλθαν όλοι αυτοί, οι κλοπές έγιναν μάστιγα. Το παλιό χωριό χωρίς καμιά βοήθεια από τις κυβερνήσεις, χάθηκε. Τώρα μοίρασαν οικόπεδα σε άλλο σημείο, για να κτίσουμε σπίτια εκεί. Τι θέλουν; να μας μεταφέρουν σε άλλη περιοχή και να διαγράψουν το Μάμμαρι; Μέχρι και το δημοτικό σχολείο το παράτησαν στην μέση...." και τα παράπονα του ηλικιωμένου συνομιλητή μας δεν είχαν τελειωμό.
Μείναμε αμίλητοι πολύ ώρα ακούγοντας τον. Εξάλλου τι θα του λέγαμε; Δεν είχαμε λύσεις. Το ίδιο σκηνικό το συναντάμε σε όλα τα χωριά της υπαίθρου. Τα πάντα συνοψίζονται σε μία λέξη. Εγκατάλειψη.
