Το ερειπωμένο χωριό Μάντρες Μόρφου, βρίσκεται στο νοτιότερο μέρος της γεωγραφικής επικράτειας του χωριού Κάτω Κουτραφάς. Αποτελεί οικισμό ο οποίος είχε δημιουργηθεί σχεδόν ταυτόχρονα με τον Κάτω Κουτραφά, στις αρχές της Φραγκοκρατίας και χρησιμοποιόταν σαν μέρος για την καλοκαιρινή μετακίνηση των κοπαδιών από τον Κάτω Κουτραφά.
Η μετακίνηση των κοπαδιών, από περιοχή σε περιοχή, γινόταν με σκοπό την αποφυγή της αποψιλώσεις των λιβαδιών από τα ζώα, λόγω υπερβολικής βόσκησης, πρακτική η οποία εφαρμοζόταν στο νησί μέχρι και στα μέσα του 20ου αιώνα.
Η ιστορία του είναι άμεσα συνδεδεμένη με αυτή του Κάτω Κουτραφά, αλλά και με ένα άλλο ερειπωμένο πια χωριό, τον Πάνω Κουτραφά, ο οποίος είχε δημιουργηθεί από τους Οθωμανούς κατακτητές του νησιού τοποθετώντας σε αυτό εποίκους από την Ανατολία.
Το χωριό Μάντρες, εγκαταλείπεται από τους κατοίκους του, οι οποίοι κατέφυγαν στον Κάτω Κουτραφά για προστασία από τους Τούρκους κάτοικους του Πάνω Κουτραφά, μετά το 1914 όταν η Αγγλία προσάρτησε το νησί και αφού πρώτα κατάγγειλε την ντε γιούρε κατοχή του από την Τουρκία, που ίσχυε ακόμη μέχρι τότε.
Τα σπίτια του χωριού, ήταν κτισμένα στην βάση της αρχιτεκτονικής των ημιορεινών περιοχών του νησιού, η οποία ήθελε την τοιχοποιία να κτίζεται με πέτρα μέχρι και το κατώφλι του πρώτου ορόφου και με πλιθάρια μέχρι και την οροφή του δεύτερου ορόφου ή ανώι. Τα πλιθάρια κατασκευάζονταν στον τόπο της οικοδομής με χώμα, μικρά χαλίκια, άχυρο και νερό και σε διαστάσεις 40χ40χ5 εκατοστά.
Η ιστορία της περιοχής του χωριού Μαντρες και των γύρω κάμπων, δεν περιορίζεται μέχρι την εποχή της Φραγκοκρατίας, όπου αποτελούσε Φέουδο και αργότερα τσιφλίκι αλλά επεκτείνεται μέχρι και την εποχή της παρουσίας στο νησί των Βυζαντινών και την εισβολή του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου το 1191, καθώς αυτός προχωρούσε προς την Κοκκινοτριμιθιά προερχόμενος από το Κοιλάνι, με σκοπό να συγκρουστεί και να εξοντώσει τα ήδη εξαντλημένα από το κυνηγητό στρατεύματα του Ισαάκ Κομνηνού.
