Ίσως η Κύπρος να είναι ένα από τα πιο όμορφα νησιά της Μεσογείου. Ίσως οι άνθρωποι της να ζουν σε τοπία μοναδικά και όμορφα. Ίσως την Κύπρο να την κατακλύζουν εκατομμύρια ξένων επισκεπτών, όπου με την ανεμελιά του τουρίστα να δημιουργούν πανηγυρική ατμόσφαιρα στα κοσμοπολίτικα τουριστικά κέντρα της.
Ίσως τα λιμάνια και τα αεροδρόμια της να μεταφέρουν τον παραγόμενο από τους κατοίκους της πλούτο στα πέρατα της γης, επιστρέφοντας πίσω σε αυτούς κάποιας μορφής ευμάρειας. Ίσως τα σχολεία και τα πανεπιστήμια της, να σπουδάζουν και πιο πολύ να μορφώνουν, τόσο εκπαιδευτικά όσο και Εθνικά, γλυκόλαλους και γλυκόμορφους νέους.
Ίσως η χάρις της Θεάς Αφροδίτης να συνεχίζει να «ζωγραφίζει» τα πρόσωπα των κοριτσιών, προσδίδοντας σε αυτά την δική της αρχαιοελληνική ομορφιά.
Πέραν από αυτά, η Κύπρος από το 1974 μέχρι και σήμερα δεν παύει από το να είναι μαυροφορούσα. Η βάρβαρη Τούρκικη εισβολή στο νησί, άφησε πίσω τις 6 χιλιάδες νεκρούς, 1700 αγνοούμενους και 200 χιλιάδες πρόσφυγες.
Στο κάθε χωριό. Σε κάθε κοινότητα, όσο μικρή η μεγάλη και αν είναι, θα δεις μνημεία αφιερωμένα σε αυτούς τους νεκρούς ή αγνοούμενους Ήρωες.
Ένα τέτοιο μνημείο, υπάρχει και στο χωριό της Πιτσιλιάς που λέγεται Φαρμακάς. Ένα μικρό παιδικό πάρκο, λίγες τριανταφυλλιές και μια βρύση που το νερό της καταλήγει σε σιντριβάνι, πλαισιώνουν την λιτή αναμνηστική πλάκα, όπου η φωτογραφία ενός νέου παιδιού, καθορίζει την ηλικία και την μορφή του αγνοουμένου της κοινότητας.
Ο έφεδρος στρατιώτης, Αντώνης Κεζαρίδης, από το ’74 μέχρι και σήμερα, ποτέ δεν απάντησε «παρών» στο προσκλητήριο της μονάδας του. Χάθηκε υπερασπιζόμενος την Κύπρο και τα παράλια της Κερύνειας, στην περιοχή του Αγίου Γεωργίου Κερύνειας και έκτοτε κανείς δεν ξέρει τι έχει απογίνει.
