Στο νησί της Κύπρου, όπου πας, συναντάς τα χνάρια της Θεάς Αφροδίτης. Έστω και αν έχουν περάσει 2000 χρόνια από τότε που ο Χριστιανισμός επικράτησε των Θεών του Ολύμπου,η αγάπη των απλών ανθρώπων προς την Θεά, εξακολουθεί να είναι κάτι το μοναδικό, σε όλο τον Ελληνικό χώρο.
Χιλιάδες οι μύθοι και οι θρύλοι που σχετίζονται με την Αφροδίτη, σκορπισμένοι από άκρη σε άκρη του μικρού νησιού. Σε κάθε πόλη, σε κάθε χωριό, σε κάθε περιοχή, έστω και αν αυτή είναι ακατοίκητη και πολλές φορές απάτητη θα βρεις κατάλοιπα Ναών, Ιερών, ανακτόρων και τόσα πολλά άλλα που έχουν άμεση σχέση με την Θεά του Έρωτα. Η κάθε βουνοκορφή φιλοξενούσε και Ιερό. Η κάθε κοιλάδα φιλοξενούσε και κάποιο άλσος διαμορφωμένο από την ίδια τη Θεά. Οι ομορφιές της Κύπρου, δεν έχουν τέλος.
Για αυτό τον λόγο, τόσο η Θεά Αφροδίτη, όσο και η Θεά της Σοφίας η Αθηνά, επέλεξαν μία από τις πιο όμορφες περιοχές του νησιού που βρίσκεται ανάμεσα στα δύο μεγάλα ποτάμια , τον Καρκώτη και τον Γαρίλλη, στο χωριό Κακοπετριά, για να κτίσουν τις κατοικίες τους.
Η Θεά Αφροδίτη, έχοντας για συντροφιά τις Κύπριδες νύμφες και τον Άδωνι, «σκάρωνε» περίεργα ερωτικά παιχνίδια, τόσο σε Θεούς όσο και σε ανθρώπους, κρυμμένη μέσα στο πυκνό δάσος της κοιλάδας . Στους ανθρώπους, έδωσε ένα ερωτικό έθιμο. Μια μυστηριακή τελετή, η οποία λάμβανε χώρα, πέριξ από μία τεράστια πέτρα, την οποία τοποθέτησε στην κορυφή του λόφου που σχημάτιζαν οι δύο ποτάμιες ρεματιές.
Η τελετή προέβλεπε όπως το κάθε ζευγάρι, μετά που ενώνονταν με τα δεσμά του γάμου, θα έπρεπε να περπατήσει γύρω από την πέτρα πιασμένοι από τα χέρια , χορεύοντας στους ήχους της Ορφικής μουσικής, που πολλές φορές προερχόταν από την λύρα του ιδίου του Ορφέα και με την οποία είχε αποκοιμίσει τον δράκο που φύλαγε το χρυσόμαλλο δέρας, βοηθώντας έτσι τον Ιάσονα να το κλέψει.
Τελειώνοντας την τελετή, το ζευγάρι αποκτούσε την εύνοια της Αφροδίτης και ζούσαν για πάντα μέσα σε πελάγη ερωτικής ευτυχίας. Τίποτα δεν μπορούσε να διαταράξει τον δεσμό τους, ούτε ακόμα και αυτός ο Δίας που πάντα παρακολουθούσε τις τελετές από την κορυφή του κοντινού Ολύμπου.
Από όλα τα μήκη και τα πλάτη του νησιού, ακόμα και από τις γειτνιάζουσες περιοχές της Μ. Ασίας, της Ασσυρίας και της Αιγύπτου, κατέφθαναν βασιλόπουλα και βασιλοπούλες για να στεριώσουν την ένωση τους με την μυστηριακή τελετή της Αφροδίτης.
Απάνω σε μια τέτοια τελετή και ενώ οι αγαπημένοι, πιασμένοι από τα χέρια, χόρευαν στους ήχους της εξωτικής μουσικής, ένας σεισμός έκανε την πέτρα να μετακινηθεί και να πλακώσει το ζευγάρι.
Η πέτρα, κύλησε μέχρι το σημείο που ενώνονται οι δύο ποταμοί και σχηματίζουν τον Κλάριο και σταμάτησε στην άκρη της κοίτης του. Οι κάτοικοι, φοβούμενοι επανάληψη του τραγικού περιστατικού, έκτισαν την πέτρα και την ασφάλισαν και της έδωσαν την ονομασία «Πέτρα του Ανδρογύνου» για να θυμίζει στις επόμενες γενιές μέσα απ’ το πέρασμα των χιλιετιών, την μυστηριακή τελετή.
